Dzień trzeci: Doskonałość nie jest prawdą.

Najgorsze z możliwych: napisać o sobie coś pozytywnego. Wy też nie lubicie, jak ktoś Wam mówi "opowiedz coś o sobie"? Ula nieźle wystrzeliła z tym tematem. Wystrzeliła i mnie ustrzeliła! Bo jeśli chodzi o pozytywne cechy bardzo trudno być obiektywnym i jest to prawda nad prawdami. Ostatnio przeczytałam ciekawe zdanie: doskonałość nie jest prawdą. Podpięłabym pod nią również obiektywizm.

Ale ale. Z wyzwania trzeba się wywiązać i po głębszym zastanowieniu przedstawiam Wam pięć cech, rzeczy, które uważam za przewodzące w moim codziennym życiu. Cech, bez których nie byłabym już tą samą osobą.

1. Wrażliwość.  

Na ludzi. Na emocje. Nie potrafię przejść obojętnie obok, nie potrafię się nie wzruszyć , nie potrafię nie być i się nie śmiać, nie płakać. Wrażliwość pozwala mi doceniać każdy dzień, być wyczuloną i uświadamia, co jest w życiu najważniejsze. 

2. Opanowanie. 

Po porodzie nieco zmalało, szczególnie, kiedy się miesza z cechą pierwszą, jednak od zawsze udawało mi się jakoś trzymać emocje na wodzy i efektem tego jest jedno chyba najważniejsze: nie potrafię się kłócić. Tak kłócić kłócić. Z krzykiem i wypluwaniem słów. 

3. Radość. 

Cecha rzadko chyba wspominana. Uwielbiam się śmiać! Tak aż do bolącego brzucha. I uważam, że każdego dnia trzeba pouśmiechać się choć przez chwilę. Oboje z R. staramy się utrzymać pogodną atmosferę i Kubuś ją od nas skutecznie przejmuje.  

4. Smak. 

Lubię ubrać (się) ze smakiem. Lubię otaczać się pięknymi rzeczami. Kombinować z dekoracjami i najchętniej urządzałabym innym mieszkania! 

5. Słowo. 

Od zawsze się nim otaczałam. W wymowie, w pisowni. Jakoś ja bez słowa (wcześniej w wierszach, teraz w szczególności tutaj) nie byłabym już tą mną. 

Jestem ciekawa co przewodzi w Waszym życiu?