22 TO - Pięć miesięcy razem!

Budzę się, ale nie otwieram jeszcze oczu. Słyszę ciche pikanie Ktg i delikatny powiew na policzkach. O dziwo nic mnie nie boli. Pamiętam, że kiedy zasypiałam jeszcze mnie rwało w dole brzucha, a teraz czuję jedynie przyjemny, błogi spokój. I odrętwienie. Próbuję ruszyć ręką - udało się. Z nogą po tej samej stronie już gorzej. Jeszcze nie wiem, że za godzinę, gdy będę chciała wstać nie będę jej prawie czuła. Efekt znieczulenia. Otwieram w końcu oczy i mój wzrok od razu pada na długą kartkę wysuwającą się powoli z maszyny. Czarne kreski skaczą w górę. Nawet nie wiedziałam, że anestezjolog znieczuli mnie aż tak. Rodzić w taki sposób? Bardzo proszę! Jeszcze nie wiem, że kiedy przyjdą skurcze parte będę krzyczeć, że już nie chcę, że chcę iść do domu. :) Do pokoju wchodzi pielęgniarka  z uśmiechem i śniadaniem. Przespałam solidne w tamtym czasie trzy godziny, teraz wystarczy zjeść i możemy rodzić!


Kiedy w sierpniu tamtego roku wybiła nam godzina zero robiliśmy grilla i graliśmy w karty. Nie wiedziałam wtedy, że tydzień później położą mi małe mokre ciałko na piersi, że w końcu spełnią się nasze marzenia, skończy się długie oczekiwanie. Nie wiedziałam co nas dokładnie czeka, bo przecież narodziny dziecka, to wielkie Bum, wielka niespodzianka. A teraz dokładnie pięć miesięcy od tamtego czasu, kiedy już wiem, uśmiecham się do monitora i kątem oka zerkam na śpiącego błogo małego łobuza. Który ma już zarysowane swoje zdanie, swoje gniewne minki, upodobania. Uparciuch z niego niemożliwy! 

 Ale. Przeżyliśmy uporczywe kolki, nocne i dzienne Ryki (Kasia = lahana - u know what I mean), długo długo się docieraliśmy i choć teraz według moich oczekiwań powinien być raj, raju nie ma. Bo przy dzieciach takowy chyba być nie może. Zawsze coś się dzieje. Jakub dalej budzi się w nocy przynajmniej trzy razy. A o piątej o spaniu już mogę zapomnieć. Czasem nawet, jak dwa dni temu wstanie z Rykiem o 1:30 i po bujaniu, wyciszaniu, lulaniu kładę się dopiero o 3 na dwugodzinną drzemkę. Kiedy mu to minie? Kto zna odpowiedź łapka w górę!

Pięć miesięcy! Jeszcze raz - pięć! Miesięcy! Okruszkowi idzie już pół roczku, a ja chciałabym go zamknąć jeszcze w granicach maleńkości. Jednak o maleńkości mowy być nie może. Pamiętacie, jak pisałam o rozmiarze Jakuba? Że jeszcze mieści się w 62? Z jednym dniem, za jednym zamachem z niego wyrósł i teraz bodziaki i spodnie nosimy koniecznie w rozmiarze 74, bluzy ratują się jeszcze 68. Najśmieszniejsze jednak są te granice wiekowe przypadające na poszczególne rozmiarówki. Dziewięć miesięcy? Serio? To co ja będę zakładać bąblowi, jak rzeczywiście będzie miał te dziewięć miesięcy ;p

W kwestii rozszerzania diety nic się nie zmieniło. Jakub nadal chętnie je, czasem tylko nie mogę trafić w pory jego chęci jedzenia i po dwóch łyżeczkach zaczynają się jęki. Najgorzej z obiadkami, bo jak gotuję wszystko przeciąga się w czasie! Oczywiście najłatwiej byłoby podać słoiczek, co pewnie zrobię do końca pobytu w Polsce, ale już się nie mogę doczekać wyjazdu do Niemiec, gdzie o wiele łatwiej dostać świeże i różnorodne produkty. Nowy owoc? Morela - bardzo smaczna.

A kiedy w końcu wracamy? Pytanie za sto punktów. Najpóźniej w niedzielę i od tego czasu będę miała na pewno więcej czasu by zając się pisaniem i gotowaniem Okruszkowi :) i sobie rzecz jasna! Bo muszę Wam powiedzieć, że ruszył ponownie mój projekt Nowe ciało (napiszę jeszcze o nim dokładnie w osobnym poście) i teraz przymierzam się do zdrowszego jedzenia. Polska i podjadający Cheetosy R. obok to niezbyt udane połączenie :)

Jakubko powoli się wybudza, więc delikatnie przyspieszę!

Pięć miesięcy Okruszka:

- najlepsza pozycja noszenia: tyłem do osoby noszącej, przecież tak najlepiej widać!
- coraz bardziej nie lubi leżeć, unosi głowę i połowę tułowia do siadania, a kiedy mu się pomoże jedynie czasem zwiewa go na boki. Opanował już odchył do tyłu i do przodu, by nie upaść.
- wszystko ląduje w buzi. Wszystko.
- chętnie bawi się grzechotkami, a ostatnio upodobał sobie energiczne wymachiwanie nimi i tym samym uderzanie w wszystko dookoła. Ludzi też.
-  ślina płynie strumieniami, ale zębów na razie brak
- coraz więcej gada, choć bardziej podchodzi to pod śpiewanie :)
- zasypianie również wychodzi nam coraz lepiej, bo Jakubko nie rzuca się już w wózku, tak jak lubił to robić wcześniej.
- uśmiecha się i śmieje do wszystkich dookoła, najbardziej do siebie samego w lustrze

- rosną mu włosy :D

Poza tym, no cóż - jest przeuroczym (ale jednak) małym łobuziakiem!

"Nowa" wanna

Więcej postaram się napisać, jak już wrócimy do domu :)

Miłego dnia, Mari.

PS Całkiem bym zapomniała! R. po trzech dniach antybiotyku czuł się znacznie lepiej i teraz nie ma nawet śladu po tym jak chorował. Nie miałam chwili, by Wam podziękować za życzenia zdrowia, więc dziękuję teraz :)