Zadziwienie światem

Zasiadłam do posta, który za niedługo utonie w Roboczych o tym, jak znaleźć czas nie mając czasu (główkujecie codziennie czy tylko czasem?), ale potem zaczęłam przeglądać zdjęcia z telefonu (ostatnio Okruszek jest tak ruchliwy, że tylko go mam pod ręką) i pomyślałam: matko, jaki on już duży. Jaki rozgarnięty. Jak patrzy, jak się rusza. Kombinuje. W ostatnim czasie cięgle kombinuje! I widać w jego oczach ten błysk. Widać ten grymas na twarzy, mówiący, że właśnie o czymś głęboko myśli. I ja się zastanawiam o czym, co go tak mocno zafascynowało. Co sprawiło, że marszczy słodko te swoje jasne brwi. Powodem może być błaha (dla nas dorosłych) rzecz. A jeśli to coś innego? Jeśli już teraz zastanawia się dlaczego to niebo jest takie niebieskie i dlaczego nie może go dotknąć, przecież tak wysoko wyciąga rączkę?

Lubię się tak zatrzymywać. Patrzeć na Jakubka i mocno go kochać. Kochać tak naprawdę mocno. Bo normalnie robię to cały czas, bez ustanku. Jednak serce rośnie mi nie zawsze. Bo przecież dawno by już pękło!

Chcę dać mu to co najlepsze. Chcę, żeby wyrósł na mądrego chłopca, choć już można zauważyć tą czystą mądrość w tym co robi lub po prostu w jego oczach. Jejku, czasem patrzy tak poważnie. Jakby wszystko już wiedział. Poważnie, a zarazem tak niewinnie, że boję się, by życie go nie skrzywdziło. Będę robić wszystko, by tak się nie stało. A tymczasem niech płynie czas, niech będzie go jak najwięcej, byśmy mogli cieszyć się sobą. Byśmy mogli razem odkrywać świat.