2 TO - marudnie, w paski i zawrotnie szybko.

Wczoraj siedzimy z R, Kuba między nami i stwierdziliśmy, że trzeba jakoś spowolnić ten czas, bo zanim się obejrzymy, to nasz synek będzie miał pół roku, rok, a my przeoczymy coś ważnego! Taak... żeby też dało radę cokolwiek przeoczyć, jak się w niego tak wpatruje. No i poza tym - jak właściwie spowolnić ten czas?

W drugim Tygodniu Okruszka mieliśmy sporo załatwiania spraw najważniejszych, czyt. meldowanie Kuby i ogólnie pojęte dotacje na mnie i na dziecko, i nawet nie zauważyłam, że to już piątek. Rano po karmieniu o 8 ubieraliśmy się wszyscy i hop, tak leciały godziny. O tyle dobrze, że Jakubko jest spokojny w wózku, a najbardziej na nierównościach. Dlatego dziś celebruję poranek, kiedy to po takim karmieniu wzięłam dłuugi gorący prysznic, położyłam się obok moich mężczyzn i piszę. Po prostu.

To w jakiś sposób dla mnie ważne. Być tu wciąż, choćby z jednym postem na tydzień. Obserwuję różne blogi i naprawdę niekiedy żałuję, że milkną zaraz po narodzinach dziecka. Co jest zrozumiałe jak najbardziej! Zwyczajnie tylko się tęskni. Co znów jest ciekawe - blogosfera ma swoje indywidualne klimaty, których nie da się z niczym porównać. A Wy? Macie swoje umilkłe blogi? Zastanawiacie się, jak to będzie po porodzie?

Przechodząc do tytułu posta:

Kuba w tym tygodniu dużo marudził. Szczególnie popołudniami. Prężył się, wyginał, płakał, a pomagało tylko bujanie na rękach. I trochę też okłady na brzuszek. Zastanawiam się czy to ja może coś zjadłam co mu nie spasowało? No i jak budził się co trzy godziny w nocy, tak dziś np. ledwie co dwie. A o 5 godzinę się uspokajaliśmy i dostawialiśmy do piersi. Jak długo jeszcze?

Zauważyłam również, że Jakubko ma pełno ciuszków w paski. Śmiechem skończyło się wczorajsze ubieranie, kiedy to niewiele myśląc wyciągnęłam mu ubranka i dopiero przy końcu dotarło do mnie, że ma na sobie body w paski, śpioszki w paski, a na deser... skarpetki w paski. Co nie zmienia faktu, że w paskach mu do twarzy :p

O czasie już pisałam na początku. Teraz powoli zwalniamy i mam nadzieję, że będzie jak najlepiej. Ach, wspominałam, że Okruszek waży 4115 i leżąc na brzuszku unosi wysoko głowę? Teściowa usłyszawszy tą nowinę od razu powiedziała, że mamy mu nie pozwalać, bo za mały jest. Ale że jak. Mam mu tą głowę taśmą przykleić?

No dobrze. Kładę się jeszcze na chwilkę, poprzytulam. Jakubek się śmieje na głos! To jest takie komiczne, że aż mi się chce śmiać:p nie mogę się doczekać świadomych uśmiechów. :)

Samych przyjemności dla Was!