Spokój. I harmonia.

Potrzebowałam czasu, by złapać oddech. By spojrzeć z boku. I wcale nie chodzi tu o to, czy dalej pisać, czy też z jakichś powodów nie. Czy się jeszcze chce, czy też już nie. Stanęłam obok i dobrze wiedziałam, że chcę. Czas był potrzebny, by zaczerpnąć oddechów kilka i przeżywać. Bardziej. Gwałtowniej.

Mam cudownego męża, cudownego syna. Małego chłopca, który z dnia na dzień zaskakuje nas czymś nowym. Który rozczula. Który pierwszy raz od jakiegoś roku złapał przeziębienie i chwyta za serce swoim rozdzierającym kaszlem. Pierwszego dnia praktycznie pół nocy czuwałam w jego łóżku. Było niewygodnie, duszno. Chłopiec praktycznie co godzinę lub i częściej jęczał, płakał, domagał się wody. Uspokajał, kiedy go przytulałam i szumiałam do ucha. Czasem wystarczyło, że mocniej do siebie przyciągnęłam. Mała rączka obejmowała, przyduszała. Kochała. Wpatrywałam się w niego w świetle nocnej lampki, w takiego uspokojonego, błogiego i wcale nie myślałam, że rano obudzę się kompletnie niewyspana, że dzień będzie równie ciężki. Miało "być co będzie". Najważniejsze, że byłam obok małego chłopca, że czuł moją obecność, bezpieczeństwo. Nie myliłam się. O czwartej nad ranem otworzył już przytomnie oczy i przenieśliśmy się do salonu. Tam położyliśmy tak samo wtuleni. On oglądający bajki, ja z zamkniętymi oczami, nosem w jego szyi. Drzemałam. Tuliłam. Cały świat. Usnęliśmy ponownie, kiedy zaczęło świtać.

Ostatnie dni mijają właśnie tak tkliwie. Powoli. Mimo, że czasem od rana uwijamy się przy porządkach, na zakupach, czy gotowaniu. Zawsze jest czas na to przytulenie się na kanapie, które uwielbiam. Jakubek jakby wyczuwa moją ciężkość. To już trzydziesty czwarty tydzień ciąży. Jestem zmęczona, ciągle śpiąca, szukająca chwil odpoczynku. A o nie, mimo, że może wydawać się inaczej jest dość ciężko! Mniejszy chłopiec rozciąga się, niekiedy dosyć boleśnie, utrudnia siedzenie, czasem sprawia wrażenie okropnie niecierpliwego. Tak! Jakby już miał dość tego siedzenia w brzuchu i chciał w końcu wypróbować swoją śliczną, ubrudzoną już czekoladowymi łapkami kołyskę. Wszystko jest gotowe i czeka na niego. Wszystko pachnie i niespokojnie przekładane jest kilka razy na tydzień. Dzień.

Zapanował spokój. Harmonia wlała się w naszą codzienność i jakby tylko Jego jeszcze brakowało. Mamy ogromne szczęście. Ja mam swojego cudownego R. Oboje możemy cieszyć się radością naszego Okruszka. Jeszcze tylko Jego brak. Mimo lekkiego strachu. Mimo niepewności. Wiem, że będzie dobrze. Że będzie pięknie. Choć ciężko. To tak, jak z tym czuwaniem w nocy. W całym tym sennym zamęcie znajduje się czas na wzruszenie i radość. Tak samo będzie z narodzinami naszego drugiego syna. A i jeszcze okaże się, że strach ma zbyt wielkie te oczy i będziemy zaskoczeni, że czas tak szybko leci i obchodzi się z nami tak łagodnie.

Tymczasem jeszcze przez ostatnie tygodnie cieszymy się byciem w trójkę. Wtuleniem. Słodkimi mokrymi buziakami. Wylegiwaniem się na kanapie.

Później kanapa będzie potrzebna dużo większa.