Kariera dziennikarska, zagranica i zakupowe rozterki - czyli o czym nie miał być ten post

Popijam sobie kawę. Tak, tak! Najprawdziwszą! Z jednej łyżeczki i bardzo mleczną, ale to już jest ten inny smak. Właśnie TEN smak. Przez cały czas się wzbraniałam, bojąc nieprzespanej nocy i nawet teraz mam nadzieję, że Kubulek dobrze zniesie to mamine szaleństwo. Ale wszędzie się natykałam na słowa, że można, tylko słabo i mało, to w końcu się przełamałam. A jak to jest z Wami? Pijecie kawę, czy odstawiłyście ją na długi czas?

Dni lecą w zawrotnym tempie i bardzo się z tego cieszę, bo im szybciej leci tym szybciej będziemy w Polsce. Niestety nasz wyjazd przesunął się na 19. Pierwsze - praca R., ale ważniejsze drugie - szczepienie Okruszka. Bo któż nie patrzy w kalendarz i się nie orientuje, że przecież jak jest szczepienie, to i wyjazd lichy? No ja. Tym gorzej, że praktycznie całe dnie spędzam sama i czasem zwariować idzie. Kiedy już własnie tak wariuję wybywamy na spacer. Przynajmniej dwugodzinny. Najgorzej, że podczas takich spacerów odwiedzam sklepy, a to mniej więcej wygląda tak: rozumna głowa patrzy, rozgląda się i nagle trach! Rozum się żegna, zostaje fascynacja, która to bierze rzecz do ręki, wdycha i jakoś niezauważenie wędruje do kasy. Tam fascynacja kładzie rzecz na ladzie, kasjerka uśmiecha się, kasuje rzecz. Gęba nierozumna odwzajemnia uśmiech, bo jakże. Bierze torbę z rzeczą i wychodzi ze sklepu. Kilka kroków później rozumna głowa znów miga, powraca i zastanawia się, jak wytłumaczy się R. Znajome?

Zastanawiałam się czemu poświęcić ten post, bo głowa pełna, robocze również, ale ostatecznie kiedy kliknęłam mega stara rozpoczętą niezakończoną notkę, zaczęłam pisać o czymś zupełnie innym. Nierozgarnięcie sięga zenitu. Mówiłam już Wam, że pisałam kiedyś dużo? Ha! Dziennikarką miałam zostać. Z komisyjnym angielskim, jednak miałam. W Radiu sobie byłam, mówiłam, pisałam i mówiłam, to co napisałam. A potem wyjechałam do Niemiec zamiast na studia. Tak się oto potoczyła moja kariera :p

I jestem teraz tu. W punkcie, gdzie znów słowa uciekają spod palców. Gdzie idę deptakiem, niebo ciężkie wali się prawie na głowy, pachnie zielonymi igłami i rodzi się post. Co prawda chciałabym być bardziej na wschodzie, jednak zachód również się nadaje. Jestem Tu. W miejscu, gdzie mam R. i Okruszka. W miejscu, którego sobie nigdy nie wyobrażałam. Jako żona i jako matka. Bez pracy do której można wracać, bez bliżej zakreślonej przyszłości. Chłonę chwile. Tak bardzo ulotne. A na cele jeszcze przyjdzie czas. Tymczasem spełniam się w roli najważniejszej, jako mama małego łobuziaka.

Aha. Zagranica mnie rozleniwia.

A o czym miał być ten post? Zaczynał się "taką sytuacją":

Taka sytuacja

Idę sobie dumnie z wózkiem, a z naprzeciwka samotna spacerówka - obok biegnie półtoraroczna (?) dziewczynka z uśmiechem od ucha do ucha. Myśl chwili: za niedługo Jakubko tak będzie... A potem matka owej dziewczynki burzy cały obrazek wciskając jej do buzi smoczka. 

Miałam pisać o tym, że nie rozumiem smoczka, jako "ubrania" dziecka. Jak to się nawet go określa: uspokajacz. Czy tamta dziewczynka wtedy musiała zostać "uspokojona"? Taka oto luźna refleksja, choć miała być ona postem o zaletach, wadach smoczka, o tym, kiedy najlepiej oduczyć (dwa lata), o... o czymś konkretnym. A wyszło, tak jak zwykle. Tak, jak na przykład moje Nowe ciało. Zaczęło się w piątek i w piątek też skończyło. Tak, jak moje sprzątanie, które powinno być codzienne, a przychodzi do tego, że robi się generalnym, bo tak dom zapuszczony. Potrzebuję większego zorganizowania. Ale jak tu znaleźć siłę?

No jak?

Just You Quack me Up!