Weekendowe Okruchy #1

Cześć poniedziałku!

Jak ja sobie przypomnę, jak kiedyś poniedziałek był najgorszym, co mogło być (w szkole, później w pracy), uśmiecham się i jeszcze bardziej celebruję dzisiejszy poranek na kanapie, z kawą w ręku. Muszę się tym nacieszyć, bo tygodni do porodu coraz mniej, a wątpię, by moje poniedziałkowe poranki z dwójką brzdąców wyglądały podobnie ;p nie mogę się doczekać tego czasu, a z drugiej strony czuję jeszcze resztki przerażenia.

W piątek byliśmy na wizycie i nie wiem, może gdyby nie czwartkowa sytuacja lekarka skupiłaby się na tym, by podejrzeć płeć brzuszkowego, a tak to z powodu plamienia patrzyła tylko na to, czy wszystko jest w porządku. Otrzymałam nakaz odpoczywania i dodatkowy termin na za dwa tygodnie. Czuję się naprawdę dobrze. Czasem tylko pod wieczór czuję delikatny ucisk w dole brzucha i muszę się położyć, ale mam nadzieję, że to tylko z przemęczenia i nie ma złego wpływu na dziecię. Co u niego? Mogę tylko powiedzieć, że na badaniu ruszał żwawo nóżkami i rączkami i skutecznie wypinał się pupą. Kręgosłup ma naprawdę śliczny, choć wolałabym zobaczyć jego brzuszek :)

Tak więc w weekend starałam się odpoczywać, choć nie było to łatwe! Jakub dał nam zakosztować krzyku nie z tej ziemi. Serio. Pierwszy raz tak się zachowywał. I było wszystko dobrze, póki nie położył się na drzemkę o 15 i nie obudził z płaczem o 16. Tradycyjnie wzięliśmy na ręce i próbowaliśmy tulić, ale on nawet tulić się nie chciał! Wymachiwał rękami, odpychał się nogami, łzy lały się strumieniami, a czopek przeciwbólowy zdawał się działać w spowolnionym tempie. W końcu po pół godzinie ciągłego ryku nastała cisza, a sam Jakubko w końcu się przytulił i wszyscy odetchnęliśmy. Wieczorem jednak znów zaczęły się spazmy na co również pomógł jedynie środek przeciwbólowy. Okruszek padł o 21 zabawiany przez naszych gości i ostatecznie zadziwił mnie ogromnie budząc się dopiero po 1 i drugi raz o 4. No i spał do 7! W niedzielę to samo. I dziś! Powód? Przebiła nam się górna trójka w końcu... Odetchnęłam. Ale też się przeraziłam wizją kolejnych. Najgorsze zęby z możliwych.

U nas dalej złota jesień trwa w najlepsze, choć już nie jest tak ciepło, jak w tamtym tygodniu. Liści na drzewach coraz mniej, ale mimo wszystko staramy się chodzić na spacery. Nawet jeśli ja nie czuję się na siłach spacery w męskim gronie Jakub przyjmuje z radością. Jest również sezon na cytrusy i korzystamy z tego w pełni zajadając się pomarańczami i wyciskając soki. I choć mandarynki Okruszek zjada chętniej, tak świeżym sokiem nie pogardzi.

Na koniec po weekendowego postu zdjęcie coraz bujniejszego włosia dziecięcia i zmykam robić obiad.

Miłego poniedziałku!