Powroty ciężkie

Wczoraj nad ranem wróciliśmy do Niemiec i pierwsze, co Wam napiszę - przejechanie 1200 km z dwumiesięcznym malcem nie jest takie złe! Jakubko większość drogi przespał, a jak się budził, to nawet dało się go uspokoić pobujaniem i smoczkiem.

Jednak od kilku dni robi się coraz gorzej. Usypiamy się czasem pół godziny, by pospać piętnaście. I tak w kółko. Wczoraj na przykład ledwie pranie wstawiłam, bo dzień minął nam na noszeniu i wyciszaniu. W akcie desperacji zostawialiśmy Kubę, by trochę popłakał i się zmęczył, ale to poskutkowało jeden raz, kiedy to nagle umilkł, a matka z przerażeniem poleciała do pokoju, by zobaczyć, jak dziecię śpi w najlepsze. Wieczór niestety skończył się na odnalezieniu delikatnej przepukliny na brzuszku i jeszcze większym stresem. W nocy co ciekawe budzi się o 2 i potem o 5. Ale jak już się budzi, to krzyk niemiłosierny i lulanie. Dziś byliśmy u lekarza - ograniczam produkty mleczne, Kuba bierze kropelki sab simplex i mamy skierowanie do ortopedy. Tak, tak. Do ortopedy. Ma nam sprawdzić kręgi szyjne, bo Kuba w spazmach wygina się do tylu odchylając nienaturalnie główkę. Mam nadzieję, że kropelki pomogą, a Kubuś też się wyciszy po zmianie otoczenia i klimatu. Na razie matka założyła notes, by kontrolować karmienia i nieszczęsne kupki oraz cieszy się tą chwilą teraz, kiedy Kuba po spacerze błogo śpi (śpi tak jedynie na spacerach - ale ile można łazić :p).

W tej sytuacji ciężko nam się też karmi. Okruszek, kiedy jest niespokojny nie chce jeść z piersi. Łapie i puszcza z płaczem. Zatem odciągam pokarm i daję mu go w butelce. Boję się jednak, że odzwyczai się od piersi. Długo takiemu potrzeba?

Jest pochmurnie i deszczowo. Nic tylko zakopać się pod kocem z dobrą książką. Oby Jakubko pozwolił choć na 15 minut!

Trzymajcie się ciepło ;)