Je, kupka, śpi

Taak. Okruszek miał tą fazę może przez pierwszy tydzień życia. I wtedy nawet myślałam, jak to ciężko jest. Bo na każde zawołanie, bo płacze, bo nie wiadomo o co, bo budzi się w nocy co godzinę. Potem Okruszek stwierdził, że jednak otwierać oczy jest fajnie i zaczął patrzeć. Co z tego, że jeszcze wszystko miał pozamazywane. W końcu jakoś ten wzrok trzeba ćwiczyć. Poza tym przecież mamę i tatę z bliska widział wyraźnie. Trzeba się naoglądać. Po jakimś miesiącu zaczęło być wszystko bardziej wyraźne, a buźka bardziej kumata i ciekawa. Wujek stoi krok dalej, ma całkiem fajną dla oka koszulkę. A babcia dwa kroki dalej guga zabawnie, więc trzeba się uśmiechnąć. Czas snu się skracał, a patrzenia wydłużał. A jak ciężko uśpić takiego zaciekawionego, ale zmęczonego malca! Każdy dźwięk wybudza, bo nowy, bo fajnie brzmi.

A co robimy, kiedy kończymy dwa miesiące? Patrzenie już nie wystarcza, to i trzeba dotknąć. Trzeba zacisnąć paluszki, zmarszczyć słodko czoło. Pokiwać głową na boki i otworzyć buźkę. A jakie same paluszki dobre! Ślina leci hurtowo. Po brodzie, po rączkach, po maminych spodniach, po podłodze.

Tak. Nasz Okruszek choć zawsze będzie rodzicielskim okruszkiem, to już wcale nie jest taki mały. I nie tylko pod względem wagi, którą czuć przy tuleniu, lulaniu, usypianiu, nie tyle przy ciuszkach, które lądują w kartonie "za małe", ale w kwestii tej właśnie "kumatości". W ogóle jest takie słowo?

Dni mijają, a my budzimy się rano, Jakubko marudzi, oszukuje mamę, że spać nie będzie, bo 6 to taka ładna godzina, by potem nagle przytulić się do piersi i obudzić o 8. Matka zaspana i z bólem głowy bierze malucha na ręce i leci pooglądać dom, czy przypadkiem coś się nie zmieniło przez noc. Lustro jest teraz przystankiem obowiązkowym. Po guganiu, uśmiechach i zabawie Jakubko ucina sobie drzemkę, ja ogarniam dom, a potem po jedzeniu idziemy na spacer. Zaraz po nim Kuba potrafi przespać ciągiem dwie godziny, a potem no cóż bywa różnie. Taki plan dnia, jak wczoraj mogłabym mieć. Bo dziś to kompletny kosmos nam się potworzył. Rano może i pospaliśmy, ale potem dziecię męczyło i nawet spacer nie pomógł, mimo niepogody. Kiedy w końcu coś się wyklaruje?

Kończąc (post pisał się od 9 rano), nasz Okruszek staje się małym chłopcem, który coraz więcej rozumie, zauważa, śmieje się. Nasza najnowsza zabawa, to "idzie rak nieborak...". Jakubko się cieszy, a ja cieszę się razem z nim. Drugi dzień bez R. mija choć nerwowo, to i tak znajduje się czas na przyjemność. Mam nadzieję, że do wieczora będzie już tylko lepiej.

Ciepła!