Historia drugiego porodu

Najbardziej bałam się, że nie będziemy mieli z kim zostawić Jakubka. Jednak, kiedy moja mama już do nas dotarła odetchnęliśmy z ulgą. Teraz tylko trzeba było czekać. Dzień, dwa... Lekarka w piątek życzyła mi już szczęśliwego porodu. W poniedziałek w dzień terminu, gdy mnie zobaczyła zaczęła się śmiać. W środę obu nam nie było do śmiechu:) rozwarcie na 4-5 cm, główka baardzo nisko. Gdy po wizycie, już po południu, skurcze były dość dokuczliwe postanowiliśmy jechać do szpitala. Wewnętrznie czułam, że jeśli tego nie zrobimy Brzuszkowy pojawi się na świecie dopiero w maju. I tak by zapewne było. W szpitalu na Ktg skurcze były mocno zarysowane, usg pokazało wagę 4100, zszokowało, przestraszyło, a ja zostałam wysłana na salę, by poczekać na większą akcję.

Aha... Przespałam słodko całą noc, mimo kilkudziesięciu kilometrów przechodzonych i tej setki zrobionych przysiadów. Rano o 8 Ktg uparcie milczało. Nie pokazało ani jednego najmniejszego bólu. Dostałam tabletki na wywołanie i znów krążyłam. O 12 dostałam pierwszych skurczy. O 13 stały się nieznośnie, a ja przestraszona , że znikną zupełnie po silniejszej dawce przeciwbólowych wzięłam jedynie czopki. Których działania nie odczułam nic a nic. Niestety... Musiałam czekać. Na szczęście o 15 trafiłam na wspaniałą położną, która z miejsca zaproponowała mi znieczulenie i już po chwili mogłam odsapnąć i zebrać siły na finał.

Widzicie? Już po zebraniu sił ;p

Po godzinie rozwarcie było na 8 cm i przebito mi pęcherz płodowy. O 17 zaczęłam czuć pierwsze skurcze parte, pół godziny później położna wróciła, sprawdziła, że główka już praktycznie wychodzi i zaczęła przygotowywać się do odebrania porodu. To było dziesięć minut. Trzy skurcze parte. Współpraca, oddech, wsłuchanie się w położną i swoje ciało. A potem krzyczał i był na mojej piersi. Duży, pomarszczony, siny.

Pierwsze spotkanie, Jakub nie wiedział co się dzieje i był bardzo onieśmielony

Potem nieśmiałość już mu przeszła i ciągle doglądał młodszego brata

Drugi poród jest inny. Lepszy. Bardziej świadomy. I choć znów przeżyłam to długie oczekiwanie, najgorszą godzinę bólu w życiu, to cieszę się, że koniec potoczył się tak bezproblemowo i co najważniejsze szybko! Przy okazji muszę powiedzieć, że podziwiam kobiety, które radzą sobie bez znieczulenia. Naprawdę! I kobiety, które rodzą same. Ja bez mojego R. przeżyłabym wszystko o wiele gorzej. Wspierał, rozbawiał, masował i służył za idealne podparcie, gdy uwieszałam się na nim podczas skurczu :D dziękuję za wszystko kochanie!

Podsumowując - na razie odpuszczam kolejny poród i to tak przynajmniej na trzy lata, ale jeśli przyjdzie co do czego nie jest mi on straszny. Wszystko zależy od nastawienia, bliskości najbliższych i co tu dużo mówić - od położnej. Życzę wszystkim takiej jaka mi się trafiła.

Poniżej już trzytygodniowy Leo.

Uwielbia kąpiele...

...spacery

... i coraz więcej patrzy.