W trójkę #2 Cięższe chwile.

Minęły dopiero (aż?) dwa tygodnie odkąd R. poszedł do pracy i spędzamy połowę dnia w trójkę. Ja, Jakubek i Leoś. Dwa tornada. Tak różne, a tak podobne... w krzyku :D Pisałam Wam ostatnio, jak dobrze się dzieje. Jak zaskoczyło mnie to podwójne macierzyństwo. I rzeczywiście zaskoczyło. Spodziewałam się, że będzie znacznie gorzej. Że zwariuję, że zaszyję się w domu i będę wychodzić tylko, jak R. wróci z pracy, że będę włosy z głowy drzeć. A wręcz przeciwnie. Włosy mam ciągle na głowie (umyte!), a nawet znajduję czas na szybki make up. Do tego stan moich nerwów nie jest wcale taki zły. Najważniejsze, by ułożyć sobie mniej więcej plan dnia. I by kawa nigdy się nie kończyła. Wtedy można przeżyć!

Ciekawi jesteście, kiedy to jednak idzie łapać się za te włosy i ma się ochotę je trochę potargać?

- Kiedy budzi cię stękanie Młodszego, więc zaczynasz karmić, a z pokoju Starszego rozlega się płacz. Zaspany mąż wlecze się tam, tylko po to by zostać obrzucony histerią. Bo przecież powinna przyjść mama! Co ten tata sobie w ogóle myślał! Płacz zamienia się w krzyk, krzyk w zawodzenie, a zniecierpliwiony tata przynosi w końcu wrzeszczącego do sypialni. Jednym bokiem przytulasz Młodsze i karmisz dalej, drugą ręką obejmujesz Starsze. Jest! Zasypia!  

Wtedy najedzone Młodsze daje znać, że się rozbudziło krzykiem i kolejne pół godziny nosisz, tulisz, bujasz, nucisz, a ostatecznie okazuje się, że nie ma miejsca w łóżku, bo Starsze śpi w poprzek.

- Kiedy Młodsze ma akurat bunt na spanie i jest spokojne tylko w twoich ramionach, wybija 15, Starsze dalej nie śpi, nakłaniane do drzemki setkę razy, a ostatecznie wyciąga do ciebie ręce, by też zostać utulone. 

- Kiedy najprostszy obiad robi się dwie godziny, przerywany palpitacjami serca, bo Młodszy leży w bujaku, a Starsze podejrzanie kręci się wokół niego targając za nóżki i rączki.

- Kiedy prowadzisz wózek, Starszy jedzie na rowerku obok i nagle na przejściu dla pieszych buntuje się i staje na środku. Pchasz dalej wózek, drugą ręką ciągniesz Starszego, a nogą popychasz rowerek.

- Kiedy Młodszy ciągle płacze, a ty myślisz tylko o tym, by zamknąć się w tej łazience na klucz, ale Starszy wybudza cię z tych marzeń domagając się krzykiem picia, które leży tylko kilka centymetrów od niego.

- Kiedy Starszy idzie na drzemkę o 10 rano, mimo, że wstał o 7, a Tobie odpływa perspektywa wspólnej drzemki.

- Kiedy Starszy jednak idzie na tą swoją normalną drzemkę o 13, kładziesz się do łóżka, powoli odpływasz i wtedy budzi się Młodszy.

I wiele wiele innych gorszych :D i tych mniej.

Czasem jest ciężko. Nie można się oszukiwać. Ja się nie oszukiwałam będąc jeszcze w ciąży i przyjmowanie tego teraz idzie lżej. Trzeba po prostu wziąć głęboki oddech, policzyć do dziesięciu lub trzydziestu i przypomnieć sobie mantrę - to minie, to tylko na jakiś czas. 

Wychowanie dwójki dzieci z niedużą różnicą wieku jest ciężką pracą. Ale kto miałby tego dokonać, jak nie my? Jak nie Ty?

Dla tych chwil warto wszystko.