To przecież "tylko" butelka

W życiu każdej mamy przychodzi czas, kiedy maluje ładnie oko i z westchnięciem wyrusza samotnie lub też z bliską osobą na miasto, by trochę pobuszować po sklepach. Samotnie. Bez ukochanego dziecięcia. I choć w międzyczasie pojawia się tęsknota, to poza tym jest super ubaw i swoboda, która wręcz łaskocze serce. Bo któż nie lubi zakupów? I to na luzie, bo można spokojnie przymierzyć, nie martwić się o to, że za gorąco i dziecię się przegrzeje, że zaraz się rozedrze bo głodne. Przecież teraz jest w domu, z tatą, ciocią, babcią. Jak zgłodnieje dostanie butelkę...

i tu następuje zgrzyt. Bo ten post nie jest wcale o zakupach, a o butelce właśnie. Pamiętacie, jak się "chwaliłam", że swobodnie wychodzę na zakupy, że byliśmy z R. nawet w kinie i na osobnej randce? Wtedy był październik i walczyłam o karmienie piersią. Wywalczyłam. Jakub jadł mieszanie, zależnie od sytuacji, jaka się przydarzyła. Jednak jedna butelka na dzień była codziennością. Potem, jak w listopadzie przyjechaliśmy do Niemiec ta codzienność się zmieniła. Na spacerach nie wykorzystywaliśmy przygotowanego mleka i sporo go się marnowało, tak, że w końcu przestałam je robić i karmiłam wyłącznie piersią. Całe dwa miesiące. Rezultat? Kiedy w styczniu chcieliśmy podać Jakubkowi butelkę nie obyło się bez wrzasku. I to wrzasku niemożliwego, takiego, że aż serce ściskało. Pomogła pierś. Pierwsze wyjście - wypił z konieczności 50 ml. Kolejne - musieliśmy biec szybko do domu na karmienie. Następne - nie, następnego dłuższego nie było. Pod koniec pobytu w Polsce uwijaliśmy się na mieście w ciągu dwóch godzin. Sytuacja nie zmieniła się po powrocie. Od dwóch dni próbuję przekonać Jakubka do butelki, ale wszystko na nic. Drze się niemiłosiernie, wyrywa, jakbym wkładała mu do buzi najohydniejszą rzecz na świecie. A to przecież tylko butelka. Smoczek. Mleko, które zna. No właśnie... tylko.

Silikon mięciutkiej piersi nie zastąpi i Jakubek bardzo się do niej przyzwyczaił. Za bardzo? Cieszę się, że karmimy się naturalnie, bardzo cieszę, jednak ostatnio, kiedy dostaliśmy zaproszenie do znajomych ogarnął mnie strach. Strach, że po dwóch godzinach dostaniemy telefon o prośbę powrotu. Na spotkanie w końcu nie poszliśmy, a następny dzień pokazał mi, że chyba dobrze wyszło. W galerii Jakub zaczął płakać na jedzenie i pluł butelką. Przez drogę powrotną niesiony był przez tatę na rękach, w domu spróbowaliśmy ponownie, ale sprawę załatwiła ostatecznie... pierś.

W kolejnych dniach mam zamiar wypróbować jeszcze poniższych sposobów:

- zmienimy smoczek - mimo, że obecny dawał sobie radę. Jakub zbliża się do wieku 6m+, może większy będzie lepszy?- spróbujemy podać mu butelkę, kiedy zacznie się delikatnie wybudzać, nawet podczas snu- oswoimy go z butelką w trakcie zabawy.

Czytałam też o podawaniu napojów w niekapku już 6 - 7 miesięcznym dzieciom. Ogólnie planuję taki zakupić, więc może a nuż? Jestem zdesperowana, więc na jednej próbie na pewno się nie skończy! Za miesiąc podzielę się moimi spostrzeżeniami, udanymi próbami, czy też niewypałami.

Jestem ciekawa, czy Wasze dzieci spokojnie dają Wam wybyć na zakupy? ;)