Ach te przyzwyczajenia!

Ciężko pozbyć się starych przyzwyczajeń. Te, które trwały rok również wpisują się poniekąd w życie. I tak myśląc o piątku chciałam Wam bardzo napisać co u Okruszka. Potem pomyślałam, że przecież miało nie być Okruszkowych Tygodni! Ostatecznie rzeczywiście ich nie ma, ale i tak pojawia się ten oto Post :D

To nie jest tak, że skończę Wam pisać o Jakubku. Chciałabym po prostu robić to rzadziej. Zostanę przy miesięcznym podsumowaniu, a w międzyczasie na pewno będą się pojawiać migawki z naszego życia. Takie jak ta.

Nowe umiejętności

Ostatnie dni były bardzo owocne. Mnie wraz z siódmym tygodniem ciąży napadły potworne mdłości, ale za to ożywiony Jakubek stał się ciekawszy otaczającego świata, czulszy, kochańszy, mądrzejszy, rozgadany... Spokojniejszy taki w ogólnym obyciu. Zrozumiał, że kończąc rok nie może się już zachowywać, jak mały dzidziuś. No przecież! ;)

I tak nauczył się wstawać z siedzącej pozycji. Wcześniej kiedy upadł raczkował do najbliższej ściany, krzesła, czy czegokolwiek innego na czym mógłby się podźwignąć, a teraz po prostu wspiera się na rękach, wypycha pupę i trzymając równowagę odrywa rączki od podłogi. To takie kochane! Dla mnie też pewne odciążenie, bo czasem nie widząc pomocy musiałam podchodzić do niego, schylać się i go podciągać. Teraz jest coraz bardziej samodzielny.

Ostatnie dni to też przełom w jedzeniu, bo Okruszek całkiem sprawnie je łyżeczką i widelcem. A najlepsze co może być, to zasypianie. Wiedząc już o drugim dziecięciu w drodze, zrobiłam sobie listę rzeczy, które chciałabym nauczyć Jakubka przed pojawieniem się Kruszyny na świecie. Jedną z rzeczy było zasypianie w łóżeczku. I tak od środy rzeczywiście się zawzięłam i położyłam go do tego łóżeczka. Najpierw była bajka, a potem kiedy zaczęło się większe marudzenie, położyłam go, otuliłam kołdrą, przytuliłam do misia i zaczęłam śpiewać kołysankę, jednocześnie delikatnie bujając łóżeczko. Po trzech dniach bujam już mniej i myślę, że z czasem pozbędziemy się tego szczegółu już na dobre. Problemem zostają jedynie noce, gdzie Kuba często wybudza się z płaczem, nie chce piersi, a tylko położenie do wózka i zakołysanie daje efekt. Dziś muszę spróbować odkładać go do łóżeczka. Nawet kosztem braku snu. No i pytanie - dlaczego się wybudza? Dlaczego tak strasznie płacze? Zęby? Na tapecie mamy miniony już katar i ostre ślinienie się, ale żeby tak od dwóch tygodni taki płacz? Kiedy to się w końcu skończy :D

Same widzicie, że całkiem u nas kolorowo. Mimo nocy więcej plusów niż minusów. I mam nadzieję, że tak się utrzyma!

Na koniec moje ulubione zdjęcie z tego tygodnia. Pomocny Okruszek i fakt, że od dwóch dni mówi "mama". Co prawda jeszcze nie bezpośrednio do mnie, choć już powoli załapuje, ale to takie kochane i ściskające w środku, kiedy dziecię chodzi po domu i na pierwszym planie nuci "mamama mama", a kiedy zapytam: "Kuba? Mama?", to patrzy bystrze, uśmiecha się i śpiewa sobie dalej. Przełomowy ten tydzień, jak nic.