Rodzeństwo - kiedy najlepiej?

Dobre popołudnie!

Ledwie Jakubek skończył rok, a ja wyskakuję z takim tematem! ale w sumie, po co czekać? Od poniedziałku urzęduję z nim przez cały ranek sama, tak do 14, 15 i choć myślałam, że będzie ciężko jest naprawdę super! Dogadujemy się, jak nigdy. Udaje mi się ogarnąć dom, zakupy, gotowanie, wszystko okraszone małą pomocą Okruszka i jeszcze mam czas dla siebie. W najbliższym czasie dokładnie opiszę, jak mi się to udaje, a tymczasem pora napisać o tym rodzeństwie właśnie. Zastanawiacie się czasem nad nim? Macie już konkretne plany, czy zostawiacie tą sprawę przypadkowi? Poniżej możecie przeczytać o tym, co ja o tym myślę.

Z doświadczenia.

Zanim pojawił się Jakubek, a może jeszcze przed pojawieniem się R., kiedy myślałam o rodzinie widziałam siebie, męża i trójkę dzieci. Na pewno nie jedno, dwójkę obowiązkowo, a trzecie w późniejszym czasie wymarzone. I chciałam, by drugie urodziło się stosunkowo niedługo po pierwszym.

Dlaczego? Pewnie trochę dlatego, że sama przeżyłam, jak to jest z niedużą różnicą wieku. Wciaż przeżywam. I mogę potwierdzić, że jest to świetna sprawa. Między mną, a bratem jest dokładnie 19 miesięcy różnicy, między nim, a siostrą 31. Ostatnia Sylwia urodziła się po trzech latach. I choć może na początku było mojej mamie ciężko, to potem bawiliśmy się wszyscy w czwórkę, opiekowaliśmy nawzajem, sprzątanie też sprawniej szło. Czasem :D Niestety najmłodsza zawsze jakoś odstawała od naszej trójki. Teraz się to powoli zmienia, to chyba kwestia przejścia przez TEN wiek (13 - 15 lat).

Model 2 + 1

Obserwuję teraz jeden fenomen. Posiadanie jednego dziecka. Wśród moich znajomych najmłodsze ma trzy latka i nic się nie zanosi, by na świat miało przyjść kolejne. I nie mówię tu o znajomych w Polsce, gdzie mogłabym nawet zrozumieć nie staranie się o kolejne dziecko ze względów finansowych. To się dzieje tu, w Niemczech. Patrzę na te cztero- pięciolatki, które łakną zabawy, towarzystwa i trochę mnie tak ściska w środku. Nie potępiam takiego wyboru, ale sama osobiście nie chciałabym, by moje dziecko odczuło domową samotność. Chciałabym dwójkę, która będzie się wychowywać prawie po równo. Którą z początku może i będzie dzielić ta przepaść, ale patrząc teraz na mojego Jakubka, wiem, że minie ona szybko, praktycznie w kilka miesięcy.

Matka wariatka?

Mojemu przekonaniu towarzyszył strach. Zrodził się wtedy, kiedy wzięłam pod uwagę poprawkę, jaką jest ciąża. Ciąża, która trwa 10 miesięcy. Toż to prawie rok! Chcąc mieć zatem dwuletni odstęp między dwójką, powinnam zacząć działać już teraz. Właśnie na to wychodzi. A TO może się wydawać nieco przerażające dla innych. Bo przecież "tak szybko", "pierwsze ci się nawet dobrze nie odchowało", "a co z odpoczynkiem? zaszaleniem?". Rozumiem, że mogę się spotkać z niezrozumieniem. Z tą kosmicznością. Bo to rzeczywiście kosmos! Przy nodze roczniak, ciągnący za spodnie, by wziąć go na ręce, wymagający ciągłej uwagi, a ja myślę o kolejnym maleństwie! Widzę to jednak w inny sposób. Widzę odchowanie dwójki blisko siebie, w miłości, wspólnym zgraniu, widzę pierwsze dziecię samodzielne i zaradne, podające smoczek bratu, czy siostrze. I kompletnie nie wyobrażam sobie "odpoczywania", "szaleństwa" z jednym, więc po co mam odkładać tą decyzje na później?

Będąc w Polsce przydarzyło mi się zrobienie testu ciążowego - negatywnego! Poczułam z jednej strony radość, bo Jakubek wydawał mi się wciąż taki malutki, a z drugiej smutek. W końcu moje marzenie wciąż przesuwało się w czasie. Stwierdziłam wtedy, że nie można bać się marzeń. Jeżeli pragnę drugiego dziecka, to znaczy, że jestem na nie gotowa. I jeśli się pojawi na pewno wszystko będzie dobrze. Wszystko się ułoży. A Jakubek w czasie rozwiązania przecież wcale już nie będzie taki malutki! W końcu będzie miał już 20 miesięcy!

Tak! Po takim oto wstępie czas na tą najważniejszą wiadomość. Moje drogie. Drodzy. Od trzech tygodni wiem, że pod moim sercem rośnie kolejna kruszyna. Jak się czuję? Jestem przerażona! Ale też szczęśliwa. I na pewno o tych uczuciach napiszę szczegółowo w kolejnym Wpisie. A tymczasem wyskakujcie szybko z szoku i napiszcie mi koniecznie co myślicie o niedużej różnicy wieku między rodzeństwem!