Poniedziałkowy.

Koniec Tygodni Okruszkowych zbliża się wielkimi krokami. Zostały jeszcze dwa posty. Dwa wyjątkowe. Na razie nie chcę o nich myśleć. Na razie patrzę na te już napisane. Stoją dumnie, równiutko, tydzień za tygodniem. Z większą lub mniejszą przerwą, ale są. Mimo wszystko. Praktycznie w każdy piątek, szczególnie z rana, przed 13:47, kiedy to Jakubko ucinał sobie ranne drzemki. Aż trudno uwierzyć, że kiedyś tyle spał. Teraz dwie drzemki to maksimum. Zależy kiedy wstanie rano. Coraz częściej robi to koło siódmej. A ja się przyzwyczajam i kiedy starga mnie z łóżka o szóstej dochodzę do siebie kilka minut. Teraz jeszcze szaro i buro u nas, jesień stawia pierwsze kroki i kiedy się budzimy ma się wrażenie, że jest środek nocy. Dlaczego on nie może wstawać o dziewiątej? :D Albo chociaż... dlaczego tak bardzo kręci się, wierci i wybudza w nocy? Czy Wasze dzieci przesypiają już noce? Kiedy zaczęły?

Nie miało być jednak o nocach. Nawet o Tygodniach nie. Obiecałam Wam tydzień temu, że opiszę rezultaty moich postanowień odnośnie ćwiczeń i zdrowego odżywiania. Niestety pewna sytuacja mi to uniemożliwiła. Ćwiczenie. Nie pisanie. Mimo wszystko zrobiłam pewne kroki w odżywianiu. Odrzuciłam wszelkie słodkie, gazowane napoje, a słodyczy po prostu nie kupowałam lub kupowałam mniej (R. nie potrafi bez nich żyć :p). Nie oszukuję. Kompletnie się od nich nie odizolowałam. Nadchodzi jednak nowy dzień, nowe siedem dni tygodnia. Dni, w których mogę, możemy zrobić coś dla siebie. Dla swojego ciała. A przede wszystkim dla swojego umysłu. Bo to tam wszystko się zaczyna. I kończy.

A tymczasem namawiamy cicho pogodę za oknem na godzinkę chociaż bez deszczu, by w południe zaczerpnąć trochę świeżego powietrza, by zrobić zakupy (!), by uwolnić się od czterech ścian. Dla nas. Dla Jakubka. Małego zbójnika.

Miłego poniedziałku!