Zbliżająca się euforia.

Jak  wiecie w tym tygodniu Jakubek kończy rok. I ekscytuję się tym niemożliwie, ale nie z powodu zbliżającego się świętowania, prezentów i tłumu gości na imprezie, bo tego po prostu nie będzie. Ekscytuję się, bo mija właśnie najpiękniejszy rok naszego życia. Rok, w którym przestaliśmy być tylko dla siebie, a robiliśmy wszystko by mała istotka miała to czego potrzebuje. Ona liczyła się najbardziej. Skradła nasze serca i powodowała, że rosły one każdego dnia. Każdy lubi rocznice. Moment kiedy czas zatacza koło, robi się pełny. Kiedy możemy z przyjemnością spojrzeć wstecz i zobaczyć co się zmieniło. A zmieniło się tak dużo!

Dla mnie, dla nas, sobota dwudziestego dziewiątego sierpnia 2015 roku właśnie taka będzie. Będzie obejrzeniem się za siebie, wspomnieniem, uśmiechem. Chwilą kiedy znów przerazimy się pędzącym niemożliwie czasem :) Nie robimy "urodzin", bo zwyczajnie nie obchodzimy tego święta. Nie będzie zatem tortu, świeczek i ogólnoprzyjętego party. Będziemy za to my. Kochający rodzice, którzy w gronie rodzinnym, jak co sobotę spędzą czas ze swym dziecięciem tuląc je jeszcze mocniej. Bo ten rok co minął nie jest najważniejszy. Wspomnimy go ciepło, owszem. Ale najważniejsze są te chwile, które są dopiero przed nami. Chwile, w których nie chcemy zapomnieć, że pędzące życie nie może przysłonić czasu spędzonego w rodzinie. I tak w kolejnym roku i w następnych również chcę nadal czuć to zdumienie moim synkiem. Chcę choć raz dziennie patrzeć na niego i się nim zachwycić.

Oby tych zachwytów nie brakowało również w Waszym życiu!