Sześć tygodni, końce i początki, zawalony świat

Słoneczne cześć!




Tata Okruszka na rybach z wujkiem, ciotki w szkole, babcia śpi po pracy, a mama w końcu może zawładnąć klawiaturą. Choć nie ze spokojem, bo dziecię się pręży obok na łóżku nie mogąc usnąć raz, a dobrze. Mówiłam już o tym, że mamy problemy z zasypianiem? Sądzę, że to też kwestia brzuszka, który dopada małego we śnie i wybudza. Tak jak wcześniej Jakubko zaraz po nakarmieniu zasypiał raz dwa i potrafił tak spać trzy godziny, tak teraz trzy godziny czasem się usypiamy ;p lekko nie ma. Na szczęście noce są znośne, budzimy się przed pierwszą i dopiero po czwartej, a gdy spacerujemy mały śpi ciągiem, aż do zgłodnienia. Usłyszałam, że kolki i wszelkie większe dolegliwości brzuszkowe powinny odejść około czwartego miesiąca, ale czy to prawda? Trzymam sie tej nadziei i (prawie) odliczam dni.




W piątek minęło nam sześć tygodni od porodu, a ja szczególnie teraz, tutaj w Polsce, nawet się nad tym nie zastanawiam. Kuba rośnie i widzę, jak się zmienia, ale dopiero, jak się skupię, to łapię się na myśli "ojej, jak to leci". W piątek również skończył się mój połóg, choć dla mnie trwał jedynie jakieś trzy tygodnie, kiedy to już krwawienie odeszło w zapomnienie. Czuję się świetnie, fizycznie, jak i emocjonalnie. Mam do zgubienia jeszcze dwa kilogramy, choć chcę więcej, bo i przed ciążą były te moje znielubiałe boczki ;p może zacznę już teraz, kiedy do zajęcia się Jakubkiem tyle osób.

Właśnie. Tyle osób. Z rodziną zawsze najlepiej, jednak zaliczyliśmy już przeciążenie, czyli "nie ma to jak w domu" (Kuba tylko przy nas, można zamknąć się w czterech kątach i pobyć trochę sam na sam). Efekt pierwszego tygodnia. Teraz na szczęście wszystko zwalnia i możemy cieszyć się naszymi chwilami. A pogoda tylko temu sprzyja! W całej Polsce tak słonecznie? To już połowa października, czasem w listopadzie padał śnieg, a tu tak gorąco. Świat się wali, czy co?

Ku pamięci:

- byliśmy w Krakowie i nawet ta godzinka znów mi przypomniała za co kocham to miasto
- po roku zobaczyłam się znów z moją przyjaciółką i to z kolei przypomniało mi, jak tęsknię za dawnymi latami tutaj w Tarnowie
- Kuba zaczął się okropnie ślinić
- dziś pierwszy raz przewrócił się z brzuszka na plecy! A jaki był przy tym płacz z wysiłku
- ubrałam pierwszy raz od dawna moje ulubione szpilki i poczułam się hmm jak "laska" 
- kocham R jeszcze bardziej
- kocham Okruszka jeszcze bardziej
- bardziej się da?


Na koniec - musicie to zobaczyć! Zakochałam się w tej piosence, w tym teledysku, w tej... miłości. Chcem tak tańczyć. Chcem tej magii.