36 tydzień ciąży i nasz pierwszy raz

Mówiłam już o ostatniej prostej? Jeśli nie, to najwyższy czas! Poza tym... to naprawdę "ostatnia". Trzydziesty szósty tydzień brzmi bardzo poważnie. W związku z tą powagą w Roboczych czeka wyprawkowy Post podsumowujący, wpis o strachu czatującym przy drugiej ciąży i moja zweryfikowana doświadczeniem torba do szpitala. Wiem, że ostatnio zrobiło się dosyć milcząco, ale to jedynie wina dychającej ostatnimi siłami choroby, zmęczenia ciążowego (ciągle bym spała!) i codziennych obowiązków. Ale przyszła do nas wiosna! A wraz z nią czyste nosy i nowe siły. Pięknie jest.

Przyznam szczerze, że dalsza część wyglądała nieco inaczej, pisana pod koniec tamtego tygodnia. Było naprawdę ciężko! Jakub podczas chorowania potrafił budzić się co godzinę i pomagało jedynie noszenie i bujanie na fotelu. Jego poranne pobudki były maksimum o czwartej. Był nawet dzień, że wstał o trzeciej, a potem zaliczył tylko półgodzinną drzemkę około piątej. Jedynie południowe drzemki rekompensowały wszystko, bo spaliśmy równe trzy godziny! Tak. Padałam razem z nim. Myślałam już, że nic się nie zmieni, tęskniłam do wstawania o piątej (!) i godziny spania w dzień. Aż tu nagle nasz Okruszek usnął o 20, obudził się potem na picie o 1 i 3, a potem... wstałam przed nim. Była szósta. Dospałam błogo do siódmej i byłam już na nogach, kiedy pół godziny później siedział na łóżku zdezorientowany i wołał. A wczoraj... pierwszy raz... przespał całą noc! Serio. Pisałam kiedyś tu o tym? Wątpię. Na pewno zapamiętałabym taki dzień! Co prawda obudził się o piątej, ale bez nocnych pobudek energia wciąż we mnie buzuje, czuję się wspaniale!

No dobra, trochę ciężko z tak wielkim brzuchem, ale nadal dobrze :D

Kiedy przypomnę sobie, jak sapałam w ciąży z Kubą i narzekałam na ostatnie tygodnie, to parskam śmiechem. Wtedy leżałam sobie ile tylko chciałam, kiedy tylko chciałam. Chodziłam na powolne spacery, zaliczałam serial za serialem, leżałam, leżałam, nie opuszczałam na długo kanapy. Nie musiałam biegać za małym rozkosznym półtoraroczniakiem, turlać się z nim po łóżku, wstawać, siadać, po kilkanaście razy... w ciągu godziny. Nikt uparcie nie kazał mi kręcić się w rytm muzyki, a potem padać na ziemię. Kiedy marzyłam jedynie o leżeniu, nikt nie łapał za rękę i z całą mocą ciągnął na przedpokój po trzy razy, po to tylko by stać i zastanawiać się co się miało tam zrobić. Może dzięki tej aktywności Brzuszkowa ciąża jest taka zdrowa? Nie dopadła mnie żadna anemia, mam więcej energii (mimo wszystko) i jakoś tak więcej luzu.

Uwielbiam wieczory, kiedy tulimy się do siebie w trójkę, wygłupiamy. Dni, kiedy mogę patrzeć na moich dwóch małych mężczyzn bez końca. I aż wzruszenie ściska, kiedy wyobrażę sobie, jak obok nich pojawia się ten trzeci, tak mocno wyczekany. Strach wciąż jest obecny, ale coraz częściej pojawia się jednak to zniecierpliwienie. Żeby już tu był, po drugiej stronie, żeby Jakubek wspięty na łóżku i zaglądający do kołyski wpatrywał się w niego z ciekawością. Żeby machnął rączką, wzburzył żurawiową karuzelkę nie tylko dla swoich oczu. To już niedługo, uwierzycie?

Co prawda pogoda jest teraz dosyć nieobliczalna, ale wkroczyliśmy na dobry cieplejszy tor. Już za tydzień ruszymy z kwietniem. Kiedyś był taki odległy, a dziś dosłownie na wyciągnięcie ręki. Lekarka na dzisiejszej wizycie powiedziała, że wszystko jest jeszcze pozamykane, a Brzuszkowy jeszcze dosyć wysoko, ale jak tylko dostanę skurczy, czy odejdą mi wody mam od razu jechać do szpitala. Dostałam nawet skierowanie. Potrząsnęła nami. W głowie mi się jakoś nie może zmieścić, że to już koniec. Ale rzeczywiście tak jest. Teraz tylko czekać co nam przyniesie czwarty miesiąc roku.