Sto dni.

Nie sądziłam, że podczas drugiej ciąży będę miała tyle energii. Że będzie się ona znacznie różnić od Okruszkowej. A tu z pobudką o 4:30, z zabawą do 6 i niespokojnym snem do 8, już po południu umysł jaśnieje, pisze się Post. Nawet mimo niepogody, mimo deszczu cieknącego po oknach i wprawiającego w melancholijny nastrój.

Może to zasługa czekolady? Albo mierząc wyżej - mądrość organizmu? Mając już jedno dziecko, takiego piętnastomiesiączniaka chociażby, mega ruchliwego, potrzebującego uwagi zwyczajnie nie ma czasu na leniuchowanie, smęcenie, kręcenie się na kanapie, szukając wygodnej pozycji. Jest tyle do zrobienia! I nawet jeśli odrzuca się na bok wycieranie kurzy, czy odkurzanie (w końcu miotła też daje radę), to kuchnia zachowuje porządek z umytymi naczyniami, salon nie przypomina miejsca po tornadzie, a łazience wystarcza względne poukładanie kosmetyków i schowanie prania. Ważniejsze, że czołgamy się z Okruszkiem po podłodze zbierając piłki, leżymy na dywanie układając lego, czy stukamy młotkiem po czym się tylko da. A potem siłą go muszę zaganiać na drzemkę, bo przecież, jak uśnie później niż 13, to wieczorem nie da nam żyć. A wieczory tak dobrze mieć dla siebie i męża. Zatem przygaszam okna, kładę się obok małej małpki i śpiewam do stracenia oddechu Aaaa kotki dwa... Chłopiec leży na plecach, bawi się swoimi nogami i zaśmiewa, kiedy uchylam powieki, by sprawdzić, czy jego się zamykają. Ostatecznie przytulam go do siebie mrucząc (już) do ucha szaro bure obydwa. Zasypia.

W międzyczasie przestaje padać deszcz, zza kamienicy przebija się nawet nieśmiałe słońce. Popijam zimną już kawę, rozkładam się na naszej kanapie i buszuję w Internecie przeglądając oferty wyprawkowe. Powoli dochodzi do mnie, że zostało już tak niedużo czasu. Już połowa stycznia praktycznie. Nim się obejrzymy będzie mrugał do nas luty. Za nim w kolejce marzec i nasz kwietniowy termin. Pasowałoby powoli poprać ciuszki Brzuszkowego, poprasować i pochować do szafy. Przygotować jego kącik w naszej sypialni. Już się nie mogę go doczekać! Kącika. Brzuszkowego też ;p

A Brzuszkowy jest (czasem wręcz nieznośnie) ruchliwym dziecięciem. Kopie mnie naprawdę w każdej sytuacji. Najbardziej niekomfortowe staje się to, kiedy po prostu jesteśmy na zewnątrz i spacerujemy. Moje podrygi, podskoki i kulenie się musi nieźle wyglądać dla postronnych oczu :) Przypominam sobie ciążę z Okruszkiem i pod względem ruchliwości bardzo się różnią. Jakubka trzeba było wręcz namawiać do wygibasów. Brzuszkowy nie ma z nimi problemu. To niesamowite, jak każda ciąża może być inna. I każde dziecko przecież takie jest! Jestem ciekawa, jakie różnice będziemy zauważać już po porodzie. Bo takiej małej nieszkodliwej porównywarki nie da się uniknąć.

W piątek czeka nas wizyta u lekarki i pewnie test glukozy, bo jak nie teraz, to nie wiem już kiedy. Kończymy w końcu 26 tydzień ciąży. Już bliżej niż dalej. Przed nami trzeci trymestr. Ostatnia prosta. A kiedy przekroczymy magiczną trzydziestkę, to już w ogóle chyba nie będę mogła usiedzieć na jednym miejscu.

Jak Wasza środa? Może chociaż w Polsce bez deszczu?