Okruchy: 12 miesiąc życia Leona

czwartek, 27 kwietnia 2017

12 miesiąc życia Leona

Rok! Nasze słoneczko właśnie skończyło roczek, a ja wciąż jestem na wdechu, wciąż nie dowierzam, że to już. Jakbym ciągle była w bańce "a co to będzie za rok", który właśnie już się wydarzył. Wracam myślami, do tamtych dni. Do wizyty mojej mamy, do ciągłego chodzenia do lekarza, by słyszeć, że jest rozwarcie i dziwnie, że nic się nie posuwa do przodu. Widzę siebie krążącą po korytarzu, robiącą przysiady i czekającą na akcję. Pamiętam, jaki Kuba był wtedy malutki, ale jednak już taki duży. A potem dostałam tabletkę i po sześciu godzinach był już na świecie. Wyśniony. Wymarzony. Jedyny w swoim rodzaju.

Urodził się ważąc 4360 g i mierząc 55 cm. Teraz ma trochę ponad 11 kilo i 78 cm. Raczkuje, jak szalony, podnosi się na środku pokoju i giba na nóżkach, czasem zrobi nawet krok, dwa, czy trzy. Ale zaraz potem kuca i resztę drogi pokonuje na kolankach. Widać, że ćwiczy, że wciąż poznaje swoje ciało i możliwości. I ja się cieszę, że pierwszą ćwiczy równowagę, pewność i wstawanie. Później wystarczy, że się odważy i będzie sprawnie chodził, bez naszej ciągłej pomocy.

Jest zapatrzony w brata. Naśladuje go. Co gorsza naśladuje również te upominane przez nas rzeczy, jak bicie i gryzienie. Kiedy ta dwójka spotka się i jednemu z nich coś nie pasuje wiadomo, że poleją się łzy. Jeden zaczyna i rusza lawina oddawania. Czekam na chwilę, kiedy Leo będzie ogarniał, że tory służą, jako podłoże dla pociągu, a nie gryzak, a Starszy zrozumie, że młodszy brat, to fajny kumpel do zabawy.

To nasz mały śmieszek. I złośnik. Kiedy coś mu się w oczach zaświeci spina się cały i krzyczy, żeby mu to dać. A jaki płacz, kiedy nie wolno! Ma bardzo bogaty charakter. Jest spokojny, ale potrafi postawić na swoim. Cichy, jednak kiedy coś się stanie, to krzyk na całą ulicę. Tuli się, całuje, szczypie i szturcha. Takiego drugiego, jak on nie sposób znaleźć! A poniżej zestawienie całego roku. W zdjęciach.