Ciąża rok po roku - przetrwać kryzys

Nigdy nie ukrywałam tutaj naszych realiów. Kiedyś napisałam o nich jako o "zachodach". Nigdy nie wierzyłam w cukrowe macierzyństwo i jeśli takowe gdzieś dostrzegam odwracam się na pięcie aż się kurzy. Może i są cudowne dzieci, które sprawiają, że aż chce się mieć ich jeszcze więcej, ale wtedy z uśmiechem patrzyłabym na te kolejne, bo przecież każde dziecko jest inne, ma inne potrzeby, inaczej odbiera świat.

Jakub od początku był dzieckiem wymagającym. Jako noworodek często płakał, wymuszał noszenie na rękach, spanie razem było koniecznością, a usypianie go koszmarem. Pamiętacie, jak długo usypiał w wózku? Jazda nim po mieszkaniu była codziennością! Jak dobrze, że mieszkaliśmy wtedy na parterze. Pierwsze trzy miesiące były pod znakiem kolek. Kolejne objawiały się ząbkowaniem i poprawiło się w miarę wtedy, kiedy zrobił się mniej noworodkowy, a bardziej niemowlęcy, ze swoim siedzeniem i odkrywaniem świata. Dopiero od miesiąca nie karmię go już piersią, od niedawna też śpi sam w swoim łóżku. Jest przekochanym małym chłopcem, jednak do wielu udogodnień dochodziliśmy naprawdę bardzo powoli.

A teraz jeszcze doszły Okruszkowe histerie. Histerie, które nie raz doprowadzają mnie do podłamania nerwowego i strachliwego spoglądania w przyszłość, kiedy to na świecie pojawi się Brzuszkowy.

Jakub mało mówi. Więcej wyraża poprzez krzyk. Coraz częściej kiedy czegoś mu zabraniamy uderza w płacz. Ale są też sytuacje, których po prostu nie potrafimy zrozumieć. Dziś na przykład sprzątałam kuchnię i kiedy wzięłam ekspress do kawy, by odłożyć go na szafkę w schowku, szedł za mną, pokazując na niego palcem i płacząc. Próbowałam odwrócić jego uwagę, ale on ciągle wracał pod szafkę, wyciągał ręce i krzyczał, tak jakbym nie miała prawa ruszać z miejsca tego kawowego urządzenia.

Druga sytuacja miała miejsce wczoraj. W naszej sypialni stoi już kołyska dla Brzuszkowego. Wczoraj wyciągnęłam owieczkę z wbudowaną pozytywką, by ją do niej wsadzić. Jakubek oczywiście się nią zainteresował, więc pozwoliłam mu się nią pobawić. Szybko jednak się znudził i zajęła ona miejsce koło poduszki. W kołysce czekają również literki z imieniem, które chcemy powiesić w najbliższym czasie, kiedy już kupimy przewijak. Kuba również i je sobie podpatrzył, jednak nie zraził się, kiedy mu powiedziałam, że nie wolno, bo zniszczy. A tu nagle idzie za mną do sypialni i szarpie kołyską, tak jakby coś z niej chciał. Podaję owieczkę - ryk. Literkę - jeszcze większy ryk. W końcu wzięłam go na ręcę, by pokazał, a on tylko wyciągał dłonie i... sam nie wiedział czego chce! W końcu wyprowadziłam go z sypialni, żeby się uspokoił. Rzucanie się o podłogę, wrzask... Zrobiłam podejście drugie, już nawet wkładając go do kołyski, ale ten się spiął ze strachu i zaczął kopać wszystko dookoła. Skończyło się na siedzeniu w pokoju i płaczu. Ostatecznie podszedł do mnie, przytulił się i momentalnie uspokoił.

Już nie wiem co robić. Czyżby tak sławny "bunt dwulatka" przesunął nam się o całe pół roku?! Bo jak inaczej to wytłumaczyć? Wszystko jest po staremu. Tylko dziecię bardziej drażliwe, płaczliwe, okazujące emocje w sposób przyprawiający o ból głowy. Początkowo mocno się przy tym denerwowałam, ale czułam, że Brzuszkowemu to zdecydowanie nie służy, więc teraz staram się jak najbardziej wyciszyć. Najgorzej, że mamy również problem ze spaniem na południe. Za każdym razem jest okraszone płaczem, siedzeniem na łóżku z zamkniętymi oczami, z kopiącymi nogami, rękami. Nic go nie uspokaja. Wychodzę z pokoju, on podchodzi pod drzwi, uderza, biorę go z powrotem do łóżeczka. Sytuacja powtarza się minimum trzy razy, aż w końcu biorę go na ręce i usypia. Wcześniej za nic nie chcąc się do mnie przytulić.

Myślałam, że sprawa przycichnie, ale z dnia na dzień coraz bardziej boję się przyszłości. Przed oczami mam scenę, kiedy to usypiam Brzuszkowego i kiedy ten już błogo śpi, Jakubek zaczyna swoje histerie i go wybudza. Oboje płaczą, ja jestem sama i zaczynam płakać razem z nimi. Ponure? Obrazek z koszmaru!

Macie jakiś sposób na małego histeryka?