3 pytania, które zadaje sobie kobieta w drugiej ciąży

Druga ciąża przynosi wiele nowego. Nigdy się nie zgodzę, że ciąża to ciąża, każda taka sama. Pierwsza na pewno jest wyjątkowa, bo przeżywamy wszystko pierwszy raz, pierwsze ruchy, rosnący brzuch. Bardzo skupiamy się na sobie i na rosnącym w nas życiu. Przy kolejnej dalej jest ten zachwyt, ale jakiś taki szybszy. Czas pędzi i nawet nie zdążymy się obejrzeć, a już jesteśmy przy końcówce. Zajmowanie się pierworodnym dziecięciem nie daje niekiedy wytchnienia. I powiem Wam, że nawet te ostatnie tygodnie jakoś mi szybciej lecą. To prawda, że jestem już zmęczona i sprawa mogłaby się rozwiązać już tu i teraz, ale w porównaniu z pierwszą ciążą i tak  jest wszystko... szybciej.
W każdej jednak ciąży są zmartwienia. Te małe i te duże. Dobrze, że w drugiej odpada chociaż jedno - czy rozpoznam zaczynający się poród i czy będzie bardzo bolało? Dwa razy tak! :D

Poniżej trzy pytania, które zadaje sobie chyba każda mama oczekująca przyjścia na świat drugiego dziecka.

Czy poradzę sobie z dwójką?

To chyba sztandarowe pytanie. Pierwsze. Najbardziej doskwierające. I chyba częściej się pojawiające przy niedużym odstępie między ciążami. Bo jak to tak z dwoma maluchami? Z wymagającym dwulatkiem i noworodkiem? Z półtoraroczniakiem i noworodkiem?! Cieszę się, że R. razem z moim porodem zaczyna dwutygodniowy urlop, do tego przyjeżdża jeszcze moja mama. Może uda nam się wyklarować jakiś rytm, który doda mi trochę pewności i opanowania, jak już zostanę sama na polu bitwy.

Jak pierworodny poradzi sobie z zazdrością?

Jestem na nią przygotowana. Wiem, że w mniejszym czy większym stopniu w końcu się pojawi. Zazdrość. Szczególnie u rozbrykanego, łaknącego ciągłej uwagi Jakubka. Zastanawiam się, jak będzie ją okazywał i czy zrobimy wszystko, by nie poczuł się w jakiś sposób odizolowany, pozbawiony uwagi. Czas pokaże, jak się sprawy rozwiną. Może przeżyjemy wielkie zaskoczenie?

Jak to jest z tą miłością?

Czytałam różne relacje mam oczekujących drugiego dziecka. W wielu z nich przewijało się pytanie "Czy będę potrafiła kochać tak samo drugie?". Ja nie mam co do tego wątpliwości. Kocham je już teraz i wiem, że jak wyląduje w końcu w moich ramionach nie będę mogła się napatrzeć i nakochać. Serce matki, to studnia bez dna. I jak to mówią - miłość się mnoży, a nie dzieli. Boję się tylko jednego. Że w danym momencie, w danej chwili, nie będę wiedzieć, jak okazać tą miłość równomiernie, aby nikogo nie skrzywdzić.