Cisza na Blogu - cisza w nas.

Będąc w Polsce wyciszyłam się. Takie czekanie, nieświadomość terminu ponownego zobaczenia się z R. było mocno dobijające, trochę męczące. Miałam takie plany na pisanie Postów, a życie wszystko zweryfikowało. Okazało się, że miałam mniej na to czasu. Zawsze coś było do zrobienia, Kuba często trafiał swoją drzemką w spacery, a jak w końcu udało mi się spokojnie usiąść, to opuszczały mnie chęci. Pogoda również zrobiła swoje, ciągły deszcz wyciszał podwójnie.

Jesteśmy już jednak w domu. I jak zawsze ciężko było mi wracać, tak teraz wracałam z utęsknieniem. Dom tam, gdzie Twoi bliscy. Gdy jesteśmy z R. razem w Polsce trudniej nam wyjeżdżać. Co tu dużo mówić, naszym miejscem jest Polska. Jednak dom tymczasowo mamy tutaj, w Niemczech. I cieszę się nim ogromnie, tą swoistością. Szkoda jedynie, że nie mamy go w innym miejscu na ziemi.

Niemniej wróciliśmy, wyściskaliśmy i ukochalismy R.. Wysłuchaliśmy, że już nigdy więcej nas samych nie puści i od dziś ruszyliśmy z naszą codziennością. Poranne wylegiwanie się na kanapie, oglądanie bajek, robienie kawy, szykowanie śniadania i wspólne spożywanie go wśród ogólnego rozgardiaszu. Jakubek po przyjeździe wyciągnął z namiotu wszystkie swoje zabawki i z każdą z nich musiał się "przywitać". Okazało się wtedy, że załapał, jak się odpychać na autku i zabawy było jeszcze więcej!

W międzyczasie urósł mi brzuch i w czternastym tygodniu wyglądam tam, jak w dwudziestym w ciąży z Jakubkiem. Serio. A mimo to waga leci mi w dół i sama już nie wiem, czy to wynik pierwszego trymestru, gdzie jadłam jak ptaszek, czy... sama nie wiem? Za tydzień mamy kontrolę u mojego ginekologa i wszystko się okaże. Może okaże się też nawet, czy w brzuszku kryje się chłopczyk, czy dziewczynka? Obstawiamy? :D R. zarzeka się, że trzeba będzie kupić kilka spódniczek i w sumie wszyscy to potwierdzają. W koło słyszę tylko "parka", "wnuczka", "małe warkoczyki", a ja czuję, że jak na złość tym wszystkim pojawią się małe jajeczka ;p złość, nie złość. Bardzo będę cieszyć się z chłopczyka. Myśląc o tym wyobrażam sobie Jakubka i jego młodszego braciszka. Wszystko się okaże. Najważniejsze, że jak na razie czuję się świetnie, a z ostatnich badań wynika, że maluszek również. Choć nie powiem zżera mnie już ciekawość. Jest całkiem inaczej, kiedy do brzucha można już mówić po imieniu :)

W najbliższych dniach będę się starał nadrobić zalegające w Roboczych Posty, jednak następnego możecie się spodziewać dopiero po weekendzie. W końcu R. ma wolne, pogoda szykuje się bezchmurna, więc nie ma innej opcji, trzeba z tego skorzystać. Poniżej kilka naszych zdjęć jeszcze z Polski. Dość trudno było mi je przebrać, bo najwięcej z nich przedstawia Okruszka i Nera, psa mamy, którzy byli kamratami nie do rozłączenia w ostatnich tygodniach! Aż żal mi i chciałabym psiaka, ale to na pewno może poczekać :p