Rowerowe słońce

Nie ma jeszcze siódmej, a jemy śniadanie. Ja i moich dwóch chłopaków. Jeden z nich jeszcze w brzuchu, niekiedy boleśnie się przeciąga. I na nic tłumaczenie, że w nocy zjadł dwie czekoladowe muffinki. Na nic! On chce teraz i już - bułkę z serkiem szczypiorkowym i pomidorem. Koniecznie pomidorem. Drugi chłopiec wcina swoją. Najpierw zlizywanie serka, potem bułka. Pomidor uparcie ląduje na stole. A moja świadomość, że je tak mało warzyw gotuje się w głowie. Ostatnio toleruje jedynie surowe marchewki. W sumie tymi ugotowanymi w zupie też nie pogardzi.

W tle obowiązkowo lecą bajki, co by jakoś przetrwać ten poranek, który od kilku dni zaczyna się o piątej. Jak w zegarku. I to nie to, że Jakub wstaje marudny, płaczliwy, jeszcze by pospał, ale coś mu nie pozwala. Wchodzę do jego pokoju, a on już siedzi na łóżeczku, wyciąga ręce i wskazuje na salon. No to biorę go, przytulam. Siadamy na kanapie i rusza dzień.

Ale jaki piękny! Wczoraj pogoda zaskoczyła chyba wszystkich pokazując na termometrach prawie 15 stopni. Wybraliśmy się w końcu na naprawdę długi spacer i nawet Jakubek czuł, że coś się zmieniło, bo z uśmiechem przemierzał spore odcinki chodnika. Na ciele też było mu lżej, to na pewno ułatwiało sprawę. Ogólnie w najbliższych dniach ma być podobnie. I jak ostatnio zazdrościłam Wam białej zimy, tak teraz cieszę się zbliżającą wiosną. Mam nadzieję, że pogoda już się utrzyma!

W związku ze spacerem odkryliśmy namacalnie, jak starszy chłopiec nam urósł! Jakieś dwa miesiące temu  w sklepie z artykułami dziecięcymi podpatrywaliśmy rowerki odpychane i jeszcze wtedy na takim najmniejszym dwukołowcu Jakubek ledwo dotykał paluszkami podłoża. Wczoraj natomiast jego stopa pewnie stała na ziemi, na nic to jednak, bo niezbyt pojmował o co chodzi w zachowaniu równowagi i nie przejechał nawet metra :D

Kiedy jednak zobaczył ten okaz:

nie istniało już nic innego! Przemierzał na nim pół sklepu, a kiedy szykowaliśmy się do domu był wrzask i wyciąganie rączek w stronę rowerka. Postanowiliśmy trochę poszukać i znaleźliśmy ten model na stronie z ogłoszeniami. Moim zdaniem jest kompletnie nie dopracowany, bo dziecko zahacza nogami o koła, jednak Okruszkowi najwyraźniej to nie przeszkadza. Nie da się go również regulować, zatem jest to pojazd na chwilę, na wiosnę dosłownie. W lecie, kiedy nabierze wprawy spróbujemy się przymierzyć znów do opcji pierwszej.

Tymczasem ruszamy z dwudziestym ósmym tygodniem Brzuszkowego, równocześnie patrząc wstecz na kolejny skończony miesiąc Okruszka. Jeszcze jeden i nasz chłopiec będzie półtoraroczniakiem! O tym więcej napiszę już w piątek.

Najmilszego dnia drodzy!