Weekendowe Okruchy #4

No i miały być poniedziałkowe Okruchy poweekendowe, ale nim się obejrzałam, a już jest wtorek, punkt dwunasta, jedynie kilka obrobionych zdjęć i Jakubek po szczepieniu. I to jakim szczepieniu! Do teraz jestem w szoku, jak głośno może krzyczeć i histeryzować dziecko. To ten wiek? Taki dzień? Czy po prostu jego charakterek?

Kiedy Okruszek był mały z wizytami u lekarza nie było najmniejszego problemu. Przy szczepieniu, a i owszem, zapłakał, ale trwało to chwilę, szybko mijało. A potem coś się stało. I to nie takie małe COŚ! Jakub, jak tylko się go dotknie zaczyna spazmatycznie płakać, czepiać się mnie swoimi rączkami i nóżkami, a nawet potrafi wskazywać na drzwi i targać klamką, kiedy do nich podchodzimy, jakby wołał o pomoc w ucieczce. Płacze nawet wtedy, kiedy nic mu się nie robi. Lekarka go obejrzała, a potem przygotowywała szczepionkę, kiedy ja próbowałam uspokoić małego krzykacza. Siedział mi na biodrze, jak małpka i przyciągał, jak najbliżej siebie. No normalnie, jakby w pokoju tortur się znajdował. Minie mu? Powiedzcie, że mu minie. Bo, jak z wiekiem jest tylko gorzej, to się chyba podłamię. Na szczęście Jakub nie choruje jak na razie, a kolejną wizytę mamy dopiero za sześć tygodni.

Inna sprawa, to sprawa zębów. Od wczoraj ciągnie się za nami katar po pas i litry śliny. Serio! Po pół godzinie przebierałam Kubie koszulkę, bo była mokra, aż do pępka. Trzeba będzie się zaopatrzyć w chusteczki pod szyję, bo śliniaki na pewno nie zdadzą egzaminu. Wychodzą nam do końca dolne trójki. A myślałam, że jak ostry koniuszek się pokaże, to będzie po krzyku. A krzyku jest sporo. Szczególnie wieczorem i w nocy, kiedy musiałam podać Viburcol i uzbroić się w większą cierpliwość.

Poza tym dużo czasu spędzamy na świeżym powietrzu, nawet jeśli nie sprzyja nam pogoda. Choć muszę przyznać, że grudzień w niemieckim Krefeldzie jest wyjątkowo piękny! Temperatura powyżej dziesięciu stopni i przeważające słońce? Aż chce się żyć. Nawet ludzie w takie dnia jacyś milsi, bardziej uśmiechnięci. Zaliczamy nawet place zabaw, które o tej porze roku są opustoszałe. Ludzie muszą myśleć, że matka oszalała, kiedy widzą nas szalejących na karuzeli :p

Ostatnie dni, to też duży przeskok w okazywaniu uczuć. Jakubek uwielbia się tulić i dawać buziaki, wydając charakterystyczne "cmok". R. nauczył go również przybijać "żółwika", co wygląda rozkosznie, a także coraz częściej podaje rękę na przywitanie. No i pluszakami się bawi! Jakiś czas temu patrzyłam na piętrzące się niepotrzebnie misie i myślałam nawet o schowaniu niektórych, ale Jakub nagle zaczął je dostrzegać i zwyczajnie się nimi bawić. I nie chodzi tu tylko o tulenie. Miś to miś, a owieczka jest owieczką i robi "mee". No i co więcej, misie można "karmić" :) Każdy dzień przynosi coś nowego. Nie można się nudzić, to na pewno.

A czym Was zaskoczyły Wasze dzieci ostatnio? :)