Dwudziestotygodniowy brzuszek i drugi maluszek

Kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży i gdy minął ten pierwszy szok kolejne tygodnie wydawały mi się takie odległe! Gdzie ja się tam widziałam w trzecim miesiącu! A dalej? Mgła! Ogromna mgła. No a teraz stoję sobie przed lustrem i mruga do mnie brzuch z uśmiechem "ha! hej! ho! dwadzieścia tygodni mamy, ot co".

I dziwię się temu ogromnie. A szczególnie dziwię się wielkości mojego brzucha. Z Kubą w tym czasie brzuch mi się dopiero pokazywał. Co ja gadam! Czasem w ósmym miesiącu ludzie nie dowierzali, że to już tak późno. Pytanie - wtedy miałam mały brzuch, czy teraz mam większy? No ok... trochę oponki mi zostało po Kubie, wcześniej brzuch się przelewał co prawda, ale teraz jest twardy, wystający. Przyjemnie się odznacza. Oj tak. Przyjemnie mi z nim, mimo, że znacznie wcześniej zaczynam się męczyć ze spaniem, leżeniem w ogóle. Ha! I ludzie niedowiarki na pewno teraz będą wierzyć!

Mimo, że jest to druga ciąża każde kopnięcie (coraz częstsze i mocniejsze) cieszy ogromnie. Jest indywidualne i z niczym nieporównywalne. Raz na tydzień nawet sięgam do Internetu i z przyjemnością czytam, jak Brzuszkowe się rozwija. Ile już mierzy, ile warzy. Czy już mruga! I kiedy śpiewam Kubie kołysanki na dobranoc, to takie fajne uczucie, że nie tylko on mnie już słyszy. Że usypiam dwójkę jednocześnie. Choć to drugie szybko się budzi i dokazuje mocno właśnie wieczorami.I to tak nisko! Aż czasem mam wrażenie, że jeszcze centymetr, dwa i wystawi nogę na światło dzienne :)

Dni mijają zawrotnie. Wstajemy rano, mościmy się na kanapie przy bajkach, piosenkach, by potem obudzić tatę na śniadanie, wspólnie zjeść, pobawić się, szykować obiad, zaszaleć na spacerach. Niekiedy zapominam, że jestem w ciąży. Przypominają mi skutecznie kopniaki. Lub kurtka, która z jednym dniem stała się bardziej dopasowana. Bolące krzyże chylącego się dnia. Niemniej jednak druga ciąża jest inna, szybsza, mniej wyczulona. I nie da się tego uniknąć. Zajmowanie się Starszakiem pochłania mnóstwo czasu. A dochodzące do tego obowiązki domowe sprawiają, że dwugodzinna drzemka pierworodnego staje się najsłodszym miodem na zatłoczony umysł. To jest mój czas na drzemkę, na pomyślenie o Brzuskowym właśnie. Na napisanie o nim tutaj! Czas zamyślenia i opadających z czasem powiek.

Tak czy inaczej Brzuszkowe fajnie ma. Aktywnie spędza czas. A kiedy słońce przebija się w końcu przez chmury zażywa jak najwięcej świeżego powietrza!