Lawina zdarzeń, lawina uczuć

Grudzień zdecydowanie nie będzie najlepszym statystycznie miesiącem. Zaczął się podpisaniem umowy o mieszkanie i ten jeden podpis wywołał lawinę, która zatrzyma się dopiero, jak będziemy już urządzeni na nowym. Mamy klucze. Czekamy tylko na smaczny dzień wypłaty, kiedy będziemy mogli zakupić kuchnię i ją zainstalować. Potem już będzie z górki. Wysprzątanie całego bałaganu po remontowego i powolne wnoszenie reszty rzeczy. Powolne nie powolne, do końca miesiąca zostanie wtedy niecałe dwa tygodnie! Są jednak plusy. Przyjeżdża moja siostra, która na pewno chętnie wymyje mi okna :D no i w ogóle okaże się dużą pomocą, odciążeniem. Drugi plus, to nasi znajomi, którzy tak jak my grudniowych świąt nie obchodzą. Gorzej, jakbyśmy mieli kogoś odciągać od karpia :)

Nie mogę się już doczekać. Nowe mieszkanie, to taki nasz nowy lepszy początek. Nowe meble, zapach świeżości. Więcej schodów, więcej radości. To także upragniony pokój dla Kuby. Jestem ciekawa jak zareaguje na tą mieszkaniową nowość. Bo latanie po pustym i zaglądaniu w każdy kąt ma opanowany. I schody również! Ćwiczyliśmy w piwnicy. Wspina się po nich szybciej niż ja wchodzę z rosnącym brzuchem :)

Brzuch! Naprawdę coraz większy! Choć już i tak zwolnił. Teraz natomiast rozpoczął się maraton kopania i widoczność. Żałuję, że nie zaczęłam prowadzić Bloga dużo wcześniej, wiedziałabym wtedy kiedy dokładnie mogliśmy uchwycić na video szarże Jakuba. Tak czy inaczej, na pewno nie było to tak wcześnie. A teraz codziennie, szczególnie rano i wieczorem, nasze Brzuszkowe śmiało sobie pozwala i nie tylko czuć to pod ręką, ale i widać gołym okiem. Silna kobietka, czy kolejny piłkarz? Tego możliwe, że dowiemy się na połówkowym w piątek. Piszę "możliwe", bo w wyniku tej ciąży wiem, że nie wszystko jest takie proste i że na niektóre sprawy po prostu trzeba poczekać. Wrzucić na luz, wziąć głęboki oddech i poczekać. Niemniej jednak ułatwiłam sobie znacznie sprawę i zrobiłam już porządki w ubrankach czekających na naszego uparciucha. Posegregowałam je na te typowo chłopięce i mogące się nosić przez dziewczynkę, więc później sprawa będzie prosta. Zostanie albo tych kilka worków, albo cała masa! <opcja pierwsza mocno pożądana>

Przeglądanie takich malutkich ubranek (naprawdę zapomniałam, jakie one małe!) przywołało mnóstwo wspomnień, ale obudziło również uczucie oczekiwania. Strach dalej jest. Bo będzie już inaczej. Jednak szczerze? Nie mogę się doczekać tej drugiej kruszyny, która coraz bardziej staje się realna.

Co jeszcze? Starsze dziecię mi rośnie, dojrzewa, z dnia na dzień staje się bardziej kumate, mądrzejsze. Tak szybko się uczy! Przekonało się na nowo do zup (całe szczęście) i chyba muszę zakupić znów fartuszek przeciw zabrudzeniom. Co sądzicie?

Potrafi bawić się sam. Czasem nie ma go dobre kilka minut. A układanie klocków wychodzi mu coraz lepiej. Planujemy z R. dokupić mu pakiet samego Lego Duplo bez tematu. Jednak przy tym będzie też trzeba pomyśleć o pudełku na nie.

Innym tematem (w ogóle to tematem koniecznie na osobny Post!) jest relacja tata - syn. R. i Okruszek mogą się bawić godzinami (no ok. Okruszek może i owszem, tata częściej szybciej wymięka ;p). A ja tymi samymi godzinami mogłabym patrzeć.

Tym rozczuleniem, pół godziny przed dwunastą, kończę i odezwę się na pewno końcem tygodnia, po połówkowym. A tymczasem miłego tygodnia Wam życzę!