I tak właśnie rusza ten grudzień

Odczułam już to końcem listopada. I coś czuję, że grudzień tym bardziej wpisze się w ten nastrój. Nastrój wyciszony, leniwy i taki cichy trochę. Dawno nie czułam tej ciszy. Wciąż w biegu, wciąż gdzieś, skądś, po coś. Teraz jednak, kiedy już trzeci dzień deszcz nam nie odpuszcza dociera do mnie, że może potrzebuję tego czasu. Czasu zatrzymania się i wsłuchania. Nie tylko w delikatne kopniaki leniwego Brzuszkowego, ale we mnie całą. Od środka. Mnie jeszcze tegoroczną, która tak bardzo chce by był już pierwszy dzień stycznia.

Potrzebuję zmiany. Nie lubię siedzieć w jednym miejscu, tkwić w rutynie. Potrzebuję pomysłu i planu. Czuję trochę, że Blog utknął i nie może ruszyć na przód. Kiedyś Posty sypały się gromadnie, a dziś, dziś nie wiem co włożyć pod palce. Jest wciąż Okruszek, co miesiąc, czasem częściej, przebłyskuje Brzuszkowe i szykowanie się na jego przyjście. W całym tym wszystkim jednak nie ma mnie. A to co jest, to jest dla mnie za mało. Przekonuję się o tym każdego razu, kiedy po opublikowaniu Wpisu pojawia się kilka stałych osób, które komentują. Tych ciepłych osób, które są jak dobrzy znajomi, mijani na ulicy, z którymi chciałoby się pójść na kawę obok. Dosłownie kilka. I nie wiem w którą stronę mam ruszyć, by pociągnąć za więcej sznurków. To prawda, że pisze się dla siebie. Ale jeszcze większą prawdą jest, że kiedy Blog nie ma czytelników, gaśnie. Może nie tyle co na forum, ale w człowieku. Na dzień dzisiejszy muszę sobie to poukładać. Muszę rozpisać, to o czym chcę pisać. O czym naprawdę chcę pisać. Okruszek i Brzuszkowe będą zawsze. Ale pomiędzy nimi jest zbyt duża luka, którą trzeba zapełnić.

I tak właśnie rusza ten grudzień. Po cichu. Z deszczem w tle. Z kawą karmelową. Dziś i jutro, i może jeszcze tydzień niech sobie będzie tak cicho jak dziś. Potem ruszymy żwawiej. I nic nas nie zatrzyma.