24 TO - poszczepienne marudzenie, zabawy i jedzenia ciąg dalszy.

Dzień dobry.

Wczoraj w głowie tworzył się post przy okazji przygotowywania zdjęć, a dziś obudziłam się z kompletnie pustą głową. Stwierdzenie "obudzić" też odbiega mocno od normy, bo było to raczej zerwanie nerwu otwierającego nagle powieki, naderwanie mięśnia wyskakując z łóżka i uszkodzenie stopy w drodze do wózka. Ano wózka. Jakub tej nocy trzy razy budził się z wrzaskiem, a ja kompletnie nie wiedziałam o co mu chodzi. Jedynie wyciągnięcie go z łóżka i ululanie w wózku pomagało. Kładłam się z powrotem i rytuał wyskakiwania - nadrywania powtarzał się znów po godzinie, w porywach do dwóch. Pomiędzy krzykami znalazł też czas na jedzonko.

Marudzenie poszczepienne

Zatem rozumiecie dlaczego jestem niewyspana? Rozumiecie. Nie lubię i nigdy nie polubię szczepień. A szczepiliśmy się wczoraj rano i jak zwykle było to wielkim przeżyciem, oczywiście dla mnie, choć już nie tak dużym, jak za pierwszym razem. Okruszek uprzejmie usnął zaraz przed wejściem do lekarza i weź tu budź małego śpiocha. Niestety lekarka nie ważyła go i nie mierzyła, co czeka nas dopiero siódmego kwietnia przy okazji badania kontrolnego połączonego z kolejnym szczepieniem (!). Pocieszam się, że jeśli Jakubko za każdym razem będzie lepiej je znosił chyba nie mam czego się bać. Ostatnio okropnie się zaszedł, a teraz tylko dwa razy zapłakał i w ramionach natychmiast się uspokoił, na koniec nawet śmiejąc. W domu było już gorzej. Cały dzień go praktycznie nosiliśmy. Ja, R. i teściowie. Nie wiem, czy byśmy wyrobili tylko w dwójkę :p Na szczęście czopki na gorączkę nie były potrzebne, a po 19, kiedy to nadszedł czas spania nocnego Jakub zaserwował nam bite trzy godziny oglądania seriali. Tak więc mogę mu wybaczyć, to marudzenie :)

Mały sukces

Od ostatniego posta o Jakubku niebutelkowym wiele się zmieniło. Wróć. Wiele, to duże słowo. Zwyczajnie zrobiliśmy krok ku karmieniu go w sposób, który ma spore szanse powodzenia. Butelka poszła w odstawkę, a na jej miejsce wskoczył jednak niekapek. Mieliśmy do wyboru kupno nowego smoczka (zapewne mnóstwa smoczków) i właśnie jego, więc stwierdziłam, że na początek wypróbujemy kompletną nowość. Jak się okazuje był to dobry wybór. Wolałam nie przepłacać za niewypał, więc wybraliśmy Babydream Tropf - Stopp - Becher. Jakubko był bardzo nim zainteresowany, najpierw pozwoliliśmy mu się nim pobawić, a potem przyszedł czas na wodę. Której ten nigdy nie lubił. Ku ogromnemu zaskoczeniu zaczął pić! I to, jak słodko pić. Z początku sporo wylewał z buzi, ale jak już załapał o co chodzi to teraz, kiedy widzi swoją niebieską butelkę wyciąga chętnie ręce. Co więcej! Potrafi sam ją trzymać, przechylić sobie i pić. Potem przyszła kolej na moje mleko, którego również trochę się napił. Po troszku, ale do celu. To były dwa dni, a tyle mogą zmienić! Wczoraj nic nie próbowaliśmy z powodu szczepienia, ale myślę, że jutro znów wrócimy do naszych prób.

Widzicie te włoski? :D

Z uśmiechem

Co prawda nieprzyjemne szczepienie zakończyło dwudziesty czwarty tydzień życia Okruszka, jednak pomijając je, tydzień ten minął nam naprawdę super! R. jest jeszcze w domu, więc korzystamy z tych chwil, codziennie wychodząc na spacer, gotując i bawiąc się. A najlepsze są zabawy na naszym łóżku! (tęskniłam za moim metrażem 200x200) Okruszkowi wystarczy, że jesteśmy obok, żeby cieszyć buzię :) i nie oszukując się - najbardziej lubi bawić się z tatą.

Często mu wchodząc na głowę.

Kolejną zabawą, odkrytą w tym tygodniu jest łapanie się za stopy i częste wkładanie ich do buzi. A stało się to naprawdę z dnia na dzień. Co ja mówię! Z godziny na godzinę. Jakubko, jak zwykle trzymał sobie tylko kolanka, tak wtedy chwycił stopy i wymachując nimi prawie bujał się jak kołyska. Potem hop. Stopa w buzi.

Mimo swojego dumnego ciałka, świetnie mu to wychodzi :) Coraz częściej też kładziemy go na brzuszku i podsuwamy zabawki, by sobie ćwiczył koordynację ruchową i co mu powoli wychodzi - przewracanie się z brzuszka na plecy. Tak. Dalej tego nie robi. Jednak patrząc na to, jak rwie się do wstawania stwierdzam, że szybciej zacznie chodzić, niż się turlać :p

Uff! I tak dobrnęliśmy do końca. Zasypani zdjęciami? Nie mogłam się zdecydować, więc upchnęłam kilka w kolażu :) W kolejnym tygodniu będziemy wiedzieć co z pracą R., choć najchętniej zatrzymałabym go przy sobie na dłużej, szczególnie dla Jakubka, dla którego jest ojcem najlepszym, ale cóż. Rzeczywistość się odzywa. Podzielę się z Wami również przepisem na leniwą kremówkę i poruszę temat wspierania rozwoju dziecka. Mam nadzieję, że nas śledzicie!

Na koniec zestawienie zdjęć, które pokazuje, jak zmienił się nasz Jakubek. Pierwsze na pewno dobrze znacie - dodałam je bodajże w tygodniu pierwszym. Okruszek wtedy grzecznie leżał mi na kolanach (zgrabnie się na nich mieszcząc), dał sobie przytrzymać stópki i ogólnie miał tam lekko zaspaną, spokojną minkę. Na drugim jest nie do poznania! I tu już nie chodzi o wygląd, a o jego ogólną wielkość i ruchliwość. Ledwo go na kolanach utrzymałam, a jego stópki (stopule) w ogóle. No i nie potrafił utrzymać głowy, leżąc, musiał się podnosić. Spora różnica, co? :)

Tym zdjęciem kończę i życzę Wam słonecznego dnia. W ogóle, jak tam w Polsce? Bo u nas sporo na plusie i nawet ostatnio zastanawiałam się nad porzuceniem płaszcza. Błękitnie i słonecznie. Dlatego właśnie warto być teraz u nas :)

Miałam też pisać dlaczego nie ćwiczę, ale przełożę to w czasie i może się zmobilizuję, żeby Wam napisać, dlaczego fajnie jest ćwiczyć! :p No właśnie... mimo patrzenia w lustro, jakoś ciężko mi się zebrać...

Pozdrówki!