I braknie mi serca

Leżę na plecach, a przy boku czuję przyjemne ciepło. Jeszcze jeden oddech, jeszcze chwilę mroku pod powiekami. I wtedy następuje ten moment. Uchylam ciężkie powieki, a na wprost mojego wzroku te piękne duże oczy, wciąż podlegające debatom odnośnie koloru. Wpatrzone. Uważne. Uśmiech sam wypływa na usta. Uśmiech całkowicie, doszczętnie odwzajemniony. Serce rośnie, a w głowie rodzi się myśl "no jak to, przecież ostatnio prawie rozerwało klatkę piersiową". Przewracam się na bok i zaczynamy dzień.

Kiedy zaszłam w pierwszą ciążę wszystko było nowe, ekscytujące i nawet nie myślałam, jak to nam się wszystko potoczy. Potem wyszło, jak wyszło - pisałam o tym Tu - i początek ciąży z Kubą był bardzo ciężki emocjonalnie. Potem oczywiście nastąpiła wielka radość, ale nawet ją sobie dawkowaliśmy. Z wizyty na wizytę nie mogliśmy uwierzyć, że jest. Rośnie. Bije mu serduszko. Że będzie z nami już w sierpniu. Każde zdjęcie cieszyło tak, jakbyśmy widzieli go pierwszy raz. I wtedy się urodził. Położyli mi go na brzuchu, a pisząc to mam łzy w oczach. Bo kiedy doświadczasz cudu nie potrafisz na początku w niego uwierzyć. Minęły cztery miesiące i dziewięć dni od tamtego momentu, a ja po całodziennej gonitwie czasem właśnie tak oddycham, jak na początku i martwię się, że braknie mi serca na te piękne momenty doceniania i cieszenia się własnym dzieckiem. Bo przecież... o mamu, on jest taki cudowny.

Każdego dnia. I niesamowicie się cieszę, że go mam. Mojego Okruszka, który przecież wcale nie jest już Okruszkiem. I sięgam pamięcią wstecz, do szóstego stycznia, cztery lata temu, kiedy zgodziłam się być z moim R. i nie wyobrażam sobie teraz, że mogłoby być inaczej. Mogło? No przecież, że nie! Co ja bym zrobiła bez moich dwóch mężczyzn :)