Trzydziesty pierwszy (chyba) tydzień i Okruszek pełen uśmiechu mimo piątek

Ten Post miał się pojawić w poniedziałek. A skoro mamy już środę, to jestem daleko do tyłu. I tytuł inny być musi, bo Weekendowe Okruchy przypisane są poniedziałkom. Jednak jestem. Usiadłam. Nie ma jeszcze dziewiątej, a Jakubek śpi. I byłoby tak cudownie, gdyby to spanie jeszcze nocne było. Niestety jest to jego drzemka, po obudzeniu się o 4:50. I tak jestem z niego dumna. I mimo wszystko wyspana.

Od trzech dni mamy bardzo ciężkie wieczory, noce, a nawet drzemki dzienne. Jakubek po półgodzinie od uśnięcia budzi się z płaczem i potrafi tak płakać nawet godzinę, noszony na rękach, bujany, przytulany. Winię za to wyrzynające się piątki. Wczoraj zaskoczył mnie w dzień, bo jak chciałam już się rozsiąść, to uderzył w płacz, a środek przeciwbólowy zadziałał dopiero po 40 minutach. Znów usnął. Na mnie. W bujanym fotelu. Próby odłożenia go do łóżka kończyły się krzykiem i ponownym uspokajaniem, więc zrezygnowałam po trzecim razie i z ebookiem w telefonie byłam uziemiona przez prawie dwie godziny. W takiej scenerii zastał nas R., który wrócił z pracy. Na szczęście między jednym rykiem, a drugim nie zapomniałam całkiem o gotujących się ziemniakach i zdążyłam je odcedzić (choć połowę wody już się wygotowało). Dlatego miniona noc zasługuje na podziw, bo jak Okruszek, po kolejnym ataku płaczu usnął o 21, tak spał ciągiem do godziny czwartej. Może coś odpuściło?

Wracając do naszego weekendu. Zaczął się miło już w piątek, bo o 14 udaliśmy się na trzecie ważniejsze Usg, dzięki któremu dowiedzieliśmy się, że Brzuszkowy jest dużo starszy, niż mówi to wcześniej ustalony termin porodu, silny, duży i... zębiasty. Lekarka powiedziała, że dawno czegoś takiego nie widziała, ale nie dało się ukryć, że naszemu synkowi widać było już zęby schowane w dziąsłach. Mam tylko nadzieję, że naprawdę jest starszy, a nie, że po prostu urodzi nam się mały wielkoludek. 1700g na tym etapie, to naprawdę sporo.

Dostaliśmy też wydruk w 3D i wszyscy dookoła zgodnie twierdzą, że jest bardzo podobny do starszego brata. Nie możemy się już doczekać, by go ujrzeć na żywo. Czas tak pędzi! Niekiedy nie mogę uwierzyć, że zaraz będzie z nami. Na szczęście moje dwie listy wyprawkowe powoli są wykreślane i zostały nam już naprawdę drobiazgi.

W sobotę natomiast spędziliśmy cały dzień poza domem, w pociągu, na basenie. Było naprawdę super i koniecznie trzeba się jeszcze wybrać przed narodzinami Młodszego.

Poza tym łapiemy słońce, mimo chłodu, bo znów zapowiadają tygodniowy deszcz, który w ogóle nie jest mi w smak. Gdzie ta wiosna? Gdzie to ciepło, które w zeszłym roku wyganiało nas na marcowe grillowanie? Mam nadzieję, że tylko luty będzie dla nas taki nieprzyjemny i w marcu w końcu zrzucimy już grube kurtki.